แมร์ดซีรี่ส์ เล่ม 1 อะ เยียร์ อิน เดอะ แมร์ด ผ้าขี้ริ้วห่อชา

A Year in the Merde

อะ เยียร์ อิน เดอะ แมร์ด

: ผ้าขี้ริ้วห่อชา
มนันยา : แปลไป หัวเราะไป

ปฐมบทแห่งนวนิยายแสบสันต์และฮากระจาย ด้วยอารมณ์ขันสุภาพแต่ซาดิสต์แบบหนุ่มอังกฤษหัวใจอินดี้ ว่าด้วยเรื่องราวของพอล เวสต์ หนุ่มลอนดอนที่เดินทางมาปารีสเพื่อบุกเบิกธุรกิจร้านน้ำชาอังกฤษในฝรั่งเศส ด้วยความสับสนทางวัฒนธรรม พอลต้องหารับมือกับ“ฝรั่งเศส”ทุกกระบวนท่า ไม่ว่าจะเป็นวิธีเอาตัวรอดจากการประชุมร่วมกับคนฝรั่งเศส วิธีหาบ้านพักแบบฝรั่งเศส สาวฝรั่งเศส จูบแบบฝรั่งเศส รวมถึงวิธีการสะกดภาษาอังกฤษแบบฝรั่งเซส ฝรั่งเศส ฯลฯ.A Year in the Merde ติดอันดับอินเตอร์เบสต์เซลเลอร์ เป็นหนังสือภาคบังคับที่ต้องมีทุกร้านหนังสือในปารีส (ราคาปก 295 บาท) คลิกอ่านรายละเอียดทั้งหมด

จากปกหลัง
“ผมอยากแสดงให้เห็นว่าคนฝรั่งเศสจริงๆ แล้วเป็นยังไง ผมเขียนหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาเพื่อนักท่องเที่ยวหน่อมแน้มชาวอังกฤษที่น่าสงสาร มีคนฝรั่งเศสเยอะแยะที่ไม่ได้เป็นพวกมือถือสากปากถือศีล เห่ยเฟ่ย ก้าวร้าว โอหัง ทรยศ และเซ็กซี่อย่างเหลือเชื่อ เพียงแต่คนพวกนี้ไม่ได้อยู่ในหนังสือเล่มนี้ของผมเท่านั้น ”สตีเฟน คลาร์คบอกไว้อย่างนั้น

“นิยายที่คนจะไปปารีสต้องอ่าน ประมาณลูกผสมระหว่างฮิวท์ แกรนท์กับเดวิด เบคแฮม เหมือนไดอารี่ของบริดเจต โจนส์ ที่ผู้ชายเป็นคนเขียน” ,เดอะ การ์เดียน

“เรียกคลาร์กว่าพวกต่อต้านเมย์ (ปีเตอร์ เมย์ ผู้เขียนหนังสือขายดี A Year in Provence) เผ็ดร้อน และขำขันซะเป็นส่วนใหญ่” ซาน ฟรานซิสโก โครนิเคิล

“สายตาของคลาร์กเก็บรายละเอียดได้อย่างน่าทึ่ง” วอชิงตัน โพสต์

“เป็นส่วนผสมของความเจ้าเล่ห์ของบริดเจต โจนส์กับความเก่งกล้าของเจมส์ บอนด์ ไหวพริบและสายตาแหลมคมสุดยอด” พับลิสเชอร์ วีค ลี่

“ละเมียดและฉลาด ลงลึกถึงข้อแตกต่างระหว่างพวกเราและพวกเขา” ซันเดย์ ไทม์


“สนุกสุดๆ และโดนอย่างจัง” ดิ ออสเตรเลียน


A Year in the Merde คนเขียนเคยพิมพ์เองขายเองในเว็บไซต์ ขายดีบอกกันปากต่อปาก จนสำนักพิมพ์ใหญ่ติดต่อขอไปพิมพ์ขายทั่วโลก จนติดอันดับอินเตอร์เบสต์เซลเลอร์ ปัจจุบัน กลายเป็นหนังสือภาคบังคับที่ต้องมีทุกร้านหนังสือในปารีส และทั่วโลก สำหรับในประเทศอังกฤษ A Year in the Merde เป็นหนังสือเล่มเดียวที่ติดอันดับหนังสือตลกขายดีของอังกฤษโดยที่ไม่มีเนื้อหาเกี่ยวกับซิมป์สัน และเคยได้รับการวิพากษ์วิจารณ์อย่างคึกโครมในหนังสือพิมพ์ฝรั่งเศส


“คนฝรั่งเศสเยอะแยะที่ไม่ได้เป็นพวกมือถือสากปากถือศีล เห่ยเฟ่ย ก้าวร้าว โอหัง ทรยศ และเซ็กซี่อย่างวายร้าย เพียงแต่คนพวกนี้ ไม่ได้อยู่ในหนังสือเล่มนี้ของผมเท่านั้นแหละ ”
สตีเฟน คลาร์ก




จากใจสำนักพิมพ์

“ผมเขียนหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาเพื่อนักท่องเที่ยวหน่อมแน้มชาวอังกฤษที่น่าสงสาร” สตีเฟ่น คลาร์ก กล่าวถึงที่มาของ A Year in the Merde นวนิยายยอดฮิตของเขาเอาไว้ในบทความชื่อ Merde turns to gold ของ ลานี่ กู๊ดแมน ตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ เดอะ การ์เดียนเมื่อปี 2004 เอาไว้เช่นนั้น ทั้งยังบอกอีกว่า “ผมเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อช่วยลดอาการช็อคเกี่ยวกับวัฒนธรรมฝรั่งเศส ”

เรื่องช็อคทางวัฒนธรรมกลายเป็นเรื่องตลกสุดฮา เมื่อสตีเฟน คลาร์ก หรืออีกชื่อหนึ่งคือ พอล เวสต์ ตัดสินใจเขียนบันทึกเรื่องราวเกี่ยวกับความซวยของชาวอังกฤษที่ไปอยู่ฝรั่งเศส โดยคลาร์กอธิบายถึงหนังสือที่วางจำหน่ายในช่วงแรกว่า ไม่มีใครรู้ว่าพอล เวสต์ เป็นใคร คนอ่านจะรู้แต่ว่ามันคือเรื่องจริงในฝรั่งเศสที่พอลเวสต์เจอมา ด้วยเหตุนี้คลาร์กจึงเรียก A Year in the Merde ว่าเป็นหนังสือ “ชีวประวัติปลอมๆ” หรือfake autobiography ของเขานั่นเอง

คลาร์กจัดพิมพ์ A Year in the Merde ออกมาครั้งแรก 200 เล่ม โดยแจกจ่ายเพื่อนฝูงให้อ่านกันสนุกๆ แต่ภายในไม่กี่สัปดาห์ ความสนุกสนานของ A Year in the Merde ได้รับการบอกเล่าปากต่อปากแบบไฟลามทุ่ง จนกลายเป็นว่า นี่คือนวนิยายสามัญประจำร้านหนังสือในปารีส ที่นักท่องเที่ยวทุกคนจะต้องอ่าน รวมถึงชาวปารีเซียงด้วยเช่นกัน

หลังจากนวนิยายพิมพ์เองขายเองเล่มนี้ขายไปแล้วมากกว่า 2,000 ก๊อปปี้ เอเยนต์ของคลาร์กได้มีการเจรจากับตัวแทนบริษัทจัดจำหน่ายหนังสือของอังกฤษและฝรั่งเศสอย่างเป็นทางการ ทำให้หนังสือเป็นที่รู้จักแพร่หลายมากขึ้น โดยเฉพาะหลังจากคลาร์กรับเชิญให้สัมภาษณ์ในรายการวิทยุชื่อดังของฝรั่งเศสในช่วง prime-time ซึ่งมีคนฟังมากที่สุด ทำให้ชื่อเสียงของคลาร์กและหนังสือ A Year in the Merde โด่งดังติดลมบนชนิดฉุดยังไงก็ไม่อยู่เลยทีเดียว

ในช่วงแรกที่วางจำหน่าย หนังสือ A Year in the Merde ได้รับการโปรโมทว่าเป็นด้านมืดหรือมุมแย้งของ A Year in Provence หนังสือเบสต์เซลเลอร์ของปีเตอร์ เมย์ลส์ ที่กำลังโด่งดังอยู่ในขณะนั้น คลาร์กบอกว่า “ผมต้องการแสดงให้เห็นว่าคนฝรั่งเศสจริงๆ เป็นอย่างไร” โดยเลือกบอกเล่าผ่านสายตาของหนุ่มอังกฤษอายุ 27 ปี ซึ่งมีบุคลิก “ประมาณลูกผสมระหว่างฮิวท์ แกรนด์กับเดวิด เบคแฮม” เขาบอกเช่นนั้น

ในที่สุดเรื่องราวของหนุ่มจอมซ่า พอล เวสต์ ที่ได้รับการว่าจ้างให้มาบุกเบิกธุรกิจร้านน้ำชาสุดฮิปในปารีส ที่มีรูปแบบการเขียนเช่นเดียวกับหนังสือท็อปฮิต Bridget-Jones-diary ที่ผู้ชายเป็นคนเขียนก็ประสบความสำเร็จในระดับชาติ และน่าแปลกใจเป็นอย่างยิ่งว่า คนฝรั่งเศสจำนวนมากก็ซื้อหนังสือเล่มนี้ ไปอ่าน แม้ว่าจะไม่เข้าใจมุกตลกทั้งหมดก็ตาม อาจจะด้วยเหตุนี้ หนังสือ A Year in the Merde จึงหายวับไปจากร้านหนังสือภาษาอังกฤษชื่อดังในฝรั่งเศส เช่นร้าน WH Smith, Brentanos, ซุปเปอร์มาเก็ต Leclerc และ Fnac แต่กลับไปปรากฏอยู่ที่ร้านหนังสือใหญ่ๆ ของฝรั่งเศสและยังมียอดสั่งหนังสืออย่างต่อเนื่อง คลาร์กกล่าวถึงความสำเร็จของหนังสือเล่มนี้ว่า เขาอยากแสดงผ่านตัวหนังสือให้ผู้อ่านได้เห็นว่า “เราจะผ่านกองแมร์ดพวกนี้ไปไปได้อย่างไร และทำอย่างไรจึงจะมีความสุขกับฝรั่งเศสในด้านที่ดีๆ”

สำนักพิมพ์ฟรีฟอร์มจึงมีความยินดีเป็นอย่างยิ่ง ที่มีโอกาสจัดแปลและจัดพิมพ์หนังสือเล่มนี้ออกสู่สายตานักอ่านชาวไทย รวมทั้งผลงานของสตีเฟ่น คลาร์ก ที่จะออกวางจำหน่ายในปีนี้ตามมาอีกสองเล่มคือ Merde Actually และ Talk to the Snail ซึ่งมีรายละเอียดหนังสืออยู่แล้วท้ายเล่ม และหวังว่าผู้อ่านจะได้รับอรรถรสความสนุกสนาน ความรู้ และความฮา ของหนังสือชุดนี้เช่นเดียวกับที่พวกเราทีมงานฟรีฟอร์มสำนักพิมพ์ได้สนุก และ ฮา กันมาตลอดระยะเวลาในการจัดทำหนังสือชุดนี้


ด้วยความจริงใจและปรารถนาดี
ฟรีฟอร์มสำนักพิมพ์




เกี่ยวกับผู้เขียน : สตีเฟน คลาร์ก (Stephen Clarke) เป็นนักข่าวและนักเขียนชาวอังกฤษ เขาเคยเขียนประวัติตัวเองเอาไว้ว่า “ผมเกิดที่เบิร์นเมาท์ (บอนดี้ บีชที่อังกฤษ) ที่ซึ่งผมเล่นเบสกับวงดนตรีร๊อคห่วยที่สุดในประวัติศาสตร์ ก่อนจะออกจากเมืองเพื่อมาศึกษาภาษาฝรั่งเศสและเยอรมันที่มหาวิทยาลัยอ๊อกฟอร์ด หลังจากเรียนจบ ผมได้งานที่ต้องบ้าพลังในอุตสาหกรรมไวน์ (เก็บองุ่น), งานระดับสาม (งานซักล้างในโรงแรมเยอรมัน) และการทูตระหว่างประเทศ(สอนภาษาอังกฤษให้กับนักธุรกิจชาวฝรั่งเศสที่น่าเบื่อ)”

ก่อนที่จะตีพิมพ์งานเขียน A Year in the Merde เคยเป็นคนเขียนบทร่างเรื่องตลกขำขันของสถานีวิทยุบีบีซีและเคยเขียนมุกตลกสำหรับนักแสดงเดี่ยวไมโครโฟน นอกจากนั้นยังเขียนเนื้อเรื่องให้นักเขียนการ์ตูนชาวอเมริกันและศิลปินคอมมิค กิลเบิร์ต เชลตัน เขาใช้เวลาหลายปีทำงานในกลาสโกลโดยทำหน้าที่เป็นคนแปลภาษาให้บริษัทดิกชันเนอรี่ฮาร์เปอร์คอลลินส์ ซึ่งเขาเคยเล่าว่า “เขาจ้างผมมาเพื่อมาใส่คำหยาบลงในดิกชันนารี่ของฝรั่งเศส ผลงานของผมก็อย่าง “motherf*cker” ใน คอลลินส์ โรเบิร์ตดิกชันนารี่ หลังจากนั้นไม่นานนักผมก็ได้ข่าวว่าที่ฝรั่งเศสนี่เขาทำงานกันแค่ 35 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ ผมเลยรีบย้ายมาอยู่ปารีส” จากวันนั้นถึงวันนี้พำนักและทำงานอยู่ในปารีสมากกว่าทศวรรษแล้ว

ฤกษ์งามยามดี เป็นวันที่ 1 เมษายน 2004 วันเอพริลฟูล (April Fools' Day) อันเป็นวัน“อำ”ระดับนานาชาติ คล้ากได้ตัดสินใจพิมพ์นิยายของเขาเองขึ้นมา 3 เรื่อง เรื่องละ 200 เล่ม โดยตั้งใจไว้ว่าจะนำมาขายผ่านเวปไซต์ของเขาเอง หรือไม่ก็แจกเพื่อนฝูง เขาบรรยายถึงหนังสือเหล่านี้ด้วยคำว่า “โคตรขำ” บ้างก็ว่า “ขำขันด้วยตัวหนังสือ” หนังสือหนึ่งในหนังสือสามเล่มนั้นก็คือ A Year in the Merde ซึ่งล้อเลียนหนังสือ A Year in Provence ของปีเตอร์ เมย์ลส์ ที่กำลังโด่งดังอยู่ในขณะนั้น

A Year in the Merde กลายเป็นหนังสือฮอตฮิตบอกกันปากต่อปากว่าเป็นหนังสือที่ต้องมีในปารีส โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้ถูกวิจารณ์ในหนังสือพิมพ์ฝรั่งเศส ท้ายที่สุดคล้ากได้ตัดสินใจขายสิทธิ์ให้กับสำนักพิมพ์จริงๆ (ทรานเวิลด์ในสหราชฮาณาจักร, บลูมเบอรรี่ในอเมริกา, เพนกวินในแคนาดา และแรนดอม เฮ้าส์ในออสเตรเลีย) เพื่อให้ผลงานเขียนของเขาเผยแพร่ความฮาไปทั่วโลกตามธรรมเนียมการจำหน่ายหนังสือทั่วไป นับเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องอีกครั้งหนึ่งในชีวิตเขาทีเดียว

ในฝรั่งเศส A Year in the Merde ได้รับการตีพิมพ์โดยนิล อิดิชั่น และตั้งชื่อเรื่อง “God Save La France” ความสำเร็จของ A Year in the Merde ทำให้คลาร์กสร้างสรรค์ผลงานเล่มต่อมาคือ Merde Actually คลาร์กเล่าว่า “ผมได้เริ่มเขียนเรื่องนี้ตามมาในหนึ่งปีให้หลัง A Year in the Merde ได้รับการตีพิมพ์ เรื่องราวใน A Year in the Merde จบลงในเดือนพฤษภาคม แต่ผมยังมีเรื่องอีกมากมายที่ผมอยากจะเขียนเกี่ยวกับช่วงฤดูร้อนของฝรั่งเศส ซึ่งพอลต้องทำงานในเมืองหลวงช่วงเดือนสิงหาคมที่ร้อนอบอ้าวในปารีสเมื่อไม่มีใครเลยนอกจากพวกนักท่องเที่ยว และคุณสามารถทำอะไรด้วยตัวเองได้โดยไม่จำเป็นต้องพึ่งชาวปารีสเลยสักนิด”

แต่ในระหว่างที่เขียน Merde Actually คลาร์กได้รับความกดดันจากเอเยนต์ประจำตัวเขาในฝรั่งเศสพอสมควร เนื่องจากความล่าช้าของเขานั่นเอง

“หลายเดือนผ่านไป สำนักพิมพ์ใหม่ทั้งหลายของผมเริ่มกังวลเล็กน้อยว่าผมจะเขียนนิยายเล่มที่สองออกมาได้จริงๆ หรือเปล่า คงมีบางคนสงสัยเหมือนกันว่าบางที เจ้าคลาร์กคนนี้ได้ค้นพบหนุ่มอังกฤษในปารีสจริงๆ แล้วก็จัดการขโมยต้นฉบับของผู้ชายคนนี้ ก่อนจะทิ้งศพเขาลงแม่น้ำแซนไปซะแล้ว อย่างเซลีนา บรรณาธิการของผมก็เริ่มส่งข้อความมาขอร้องผมว่า “ขอฉันดูต้นฉบับที่คุณกำลังเขียนหน่อยได้ไหม?” ผมตอบไปว่า ขอโทษเถอะ ผมยังเขียนไม่เสร็จ” ผมไม่อยากให้ใครอ่านต้นฉบับที่ยังไม่เสร็จของผมหรอก”

อย่างไรก็ตาม Merde Actually ออกมาตรงเวลาและทำยอดขายวิ่งสู่อันดับ 1 ในหมวดนวนิยาย Original “การที่หนังสือขายดีเป็นอันดับหนึ่ง ยังคงเป็นเรื่องเหลือเชื่อสำหรับผม ตอนแรกผมไม่ยอมเชื่อ จนกระทั่งเอเยนต์ของผมต้องส่งนิตยสารที่รายงานเรื่องนี้มาให้ดูกับตา”

Merde Actually ถ้าเป็นความหมายไทยๆ ก็คงประมาณ “แมร์ดจริงๆ นะเอ้อ” อะไรอย่างนั้น วงเล็บไว้หน่อยว่า ในระหว่างการทำงานจัดพิมพ์หนังสือเล่มนี้ กองบรรณาธิการฟรีฟอร์มของเรา เรียกชื่อหนังสือเล่มนี้เล่นๆ ในออฟฟิศเราว่า “ขี้จริงๆ นะจ๊ะ” ซึ่งชื่อนี้คลาร์กตั้งล้อเลียนภาพยนตร์เรื่อง Love actually ในอเมริกาหนังสือเล่มนี้ใช้ชื่อว่า In the Merde for love ซึ่งในออฟฟิศเราก็เรียกมันเล่นๆ ว่า “ด้วยความรักจากกองขี้” ทั้งที่ความจริง คำว่า Merde นั้น มันเป็น “อะไรที่” มากกว่านั้นเยอะเลย ไม่เชื่อต้องลองอ่าน

หลังจากนั้นคลาร์กยังมีนวนิยาย Talk to the Snail ตามมาอีกเล่ม อ้อ ไหนๆ ก็วงเล็บมากันระเบิดเถิดเทิงขนาดนี้แล้ว ต้องบอกก่อนว่าเล่มนี้ไม่มีชื่อเล่นแบบส่วนตั๊วส่วนตัวสำหรับพวกเราแต่อย่างใด นอกจากมีทีมเราบางคนสงสัยว่า คลาร์กมีเรื่องอะไรมา “คุยกับหอยทาก”จนได้หนังสือเล่มเบ้อเริ่มเทิ่มขนาดนี้นะ

“ผมพยายามเล่นไอเดียกับหนังสือ Talk to the Snail อยู่ช่วงหนึ่ง ผมเริ่มคุยเกี่ยวกับการใช้ชีวิตอยู่ในฝรั่งเศส ผมแบ่งมันเป็นบทบัญญัติ มันค่อนข้างจะ ผมจำบางประโยคได้ประมาณว่า “ถ้าคุณไปปารีส อย่าคิดเอาเองว่าการที่คนขับรถไม่จอดรถเมื่อเห็นสัญญาณไฟแดงและพยายามขับรถไล่ชนคุณนั้นเป็นความเกลียดส่วนตัว ผมอยากจะบอกว่าสัญญาณไฟแต่ละอันนั้นมันสัมพันธ์กัน ผมมีบทบัญญัติที่คล้ายคกันหลายหัวข้อ ผมพบว่ากว่าจะเก็บได้หมดคงต้องใช้เวลาหลายปี ผมก็เลยเริ่มเขียนมันแบบย่อๆ เช่นว่า “คุณจะไม่รักเพื่อนบ้านของคุณ” และ “คุณจะไม่ทำงาน” แต่ผมก็ยังมีปัญหาในการยัดเรื่องฝรั่งเศสพวกนี้ให้อยู่ในบทบัญญัติ 10 ประการของผมไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ”

“ผมต้องการจะเปิดแต่ละบทของหนังสือเล่มนี้ด้วยรูปภาพ ที่ผมเป็นคนเลือกเอง กฏหลักของผมและจะต้องมีคำอธิบายโง่ๆ ใต้ภาพ ผมยังเขียนดัชนีที่ช่วยค้นได้จริง แต่ก็ยังเป็นมุขในตัวของมันเอง คำอ้างอิงที่ผมใช้ก็อย่างเช่นคำว่า “แอลกอฮอล์” ให้ดูที่ “การขับรถ”, “ภัตตาคาร” ให้ดูที่ “แบคทีเรีย” และ “วันหยุดสุดสัปดาห์” ให้ดูที่ “การหยุดยาวบ่อยๆ” อะไรทำนองนี้”

หลายคนถามคลร์กว่าชื่อหนังสือมาจากไหน “มันมาจากมุก ๆหนึ่งครับ เดิมทีผมตั้งใจจะเล่าเรื่องตลกในหนังสือ แต่ผมทำพลาดไปนิดหน่อยตอนที่นำไปทดลองออกอากาศครั้งแรกที่สถานีวิทยุฝรั่งเศสช่วง Prim Time ผมพูดฝรั่งเศสได้ดีและเล่าเรื่องตลกได้ค่อนข้างเยี่ยม แต่เมื่อถึงเวลาประโยคปล่อยมุกตลกจริงๆ สถานีวิทยุกลับเงียบกริบนานมาก”

“มุกที่ผมเล่าวันนั้น เป็นเรื่องชาวฝรั่งเศสคนหนึ่งเดิน เข้าไปที่ผับอังกฤษ พร้อมถือหอยทากตัวใหญ่ไปด้วยหนึ่งตัว พนักงานที่บาร์เห็นเข้าก็เลยถามว่า “พระเจ้า คุณไปเก็บมันมาจากไหนเนี่ย?” และหอยทากก็ตอบว่า “อ๋อก็เก็บมาจากฝรั่งเศสไง แถวนั้นมีพวกนี้เต็มไปหมดเลย” ถ้ามุกนี้ตลก ผมคิดว่ามันตลกก็เพราะแทนที่พนักงานที่บาร์จะพูดกับชายฝรั่งเศส (ผู้ที่ชอบคิดว่าตัวเองเป็น ศูนย์กลางของจักรวาล) แต่ทำไมเขาพูดกับหอยทาก ทั้งๆ ที่หอยทากนั้นพูดไม่ได้”

“ในทางกลับกัน เขาอยากจะพูดว่า ถ้าคุณต้องการรู้จักประเทศฝรั่งเศส อย่าถามคนฝรั่งเศสเลยดีกว่า เพราะ เขาจะตอบคุณในแบบที่เขาต้องการให้คุณได้ยิน โอ ใช่ เราเป็นนักรักที่เยี่ยมยอด และเรามีอาหารที่ดีเลิศที่สุดในโลก อะไรทำนองนั้น แต่เขาจะไม่บอกคุณหรอกว่าผู้หญิงฝรั่งเศสนั้น มีอันตราการบริโภคยาลดความเครียดมากที่สุดในโลก ซึ่งแสดงให้เห็นว่า บางทีผู้ชายฝรั่งเศสก็ไม่ “ฮอต” พอที่จะทำให้ผู้หญิงมีความสุขได้หรอกนะ หรือการที่ชาวฝรั่งเศสมักดูถูกและหงุดหงิดกับแฮมเบอร์เกอร์ แต่ถ้าคุณลองไปที่ถนนแซ็ง แชร์แมง ช่วงฤดูหนาว ช่วอาหารกลางวัน (ซึ่งจะมีนักท่องเที่ยวน้อยและร้านคาเฟ่ข้างทางก็ว่างมาก) คุณจะพบว่าร้านเบอร์เกอร์ฟาสต์ฟูดของอเมริกัน ยังมีลูกค้าชาวปารีสเข้าไปอุดหนุนมากมากกว่าคาเฟ่ฝรั่งเศสแท้ๆ เยอะเลย”

“ถึงแม้ว่าหอยทากจะพูดความจริงเกี่ยวกับฝรั่งเศส และหนังสือของผมก็เช่นกัน แต่อย่างไรเสีย ผมก็แค่หัวเราะคนฝรั่งเศสเท่านั้น แต่ไม่ได้หมายความว่าผมเกลียดคนฝรั่งเศส หรือเกลียดประเทศหรอกนะ เพราะผมรักที่จะอยู่ที่ฝรั่งเศส และผมยังสรรเสริญการทำงาน 35 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ ยกย่องการบริการสุขภาพของฝรั่งเศส ชื่นชมการลดความอ้วนแบบสมดุล รวมถึงความรักของคนฝรั่งเศสที่มีต่อทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตประจำวันของพวกเขาจริงๆ คนฝรั่งเศสรู้ดีว่าผมไม่ได้ดูถูกพวกเขา ผมแค่ล้อเล่น คุณต้องรู้ไว้ด้วยว่า เราจะล้อเล่นกับคนอื่นได้ก็ต่อเมื่อคุณรู้สึกรักพวกเขาเท่านั้น”

หลายคนที่ได้อ่าน A Year in the Merde ฉบับแปลภาษาไทยฝีมือ “มนันยา” ที่ออกวางจำหน่ายนำร่องมาแล้ว น่าจะรู้ดีว่าคำกล่าวของสตีเฟ่น คลาร์กนั้นเป็นจริงแค่ไหน ส่วนผลงานภาษาไทยเล่มใหม่ล่าสุดของเขาที่ออกวางจำหน่ายพร้อมกันทั้งหมดตอนนี้ แน่นอนว่าจะต้องเป็น Merde Actually และ Talk to the Snail ที่ฟรีฟอร์มบอกคุณได้คำเดียวเลยว่า “ห้ามพลาด!”




เกี่ยวกับผู้แปล : มนันยา ธนะภูมิ เกิดและเติบโตที่กรุงเทพฯ เป็นศิษย์เก่าโรงเรียนราชินีและโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา จบการศึกษาจากคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์-มหาวิทยาลัยและสถาบันรัฐประศาสนศาสตร์นานาชาติ กรุงปารีส มีผลงานเขียนหลากหลายทั้งเรื่องสั้น เรื่องยาว สารคดีท่องเที่ยว และงานแปล ไม่ว่าจะเป็นเรื่องชุดเลขานินทานายž หรือ ชาวเขื่อนž ที่เขียนจากประสบการณ์รับราชการกรมชลประทานอยู่หลายปี ทำให้ได้พบแง่มุมชีวิตผู้คนในสังคมชาวเขื่อนกิ่วลม จังหวัดลำปาง จึงนำมาเขียนด้วยอารมณ์
ขันแหลมคมเป็นเอกลักษณ์ ในขณะที่งานแปลก็มีชื่อเสียงโดดเด่น ทั้งสไตล์ลึกลับตื่นเต้น หักมุม และเรื่องรักลุ่มลึก หวาน มันส์ จึงเป็นที่ชื่นชอบของนักอ่านอย่างแพร่หลาย ผลงานเขียนและงานแปลของมนันยามีจำนวนมากมาย นอกจาก เลขานินทานาย, ชาวเขื่อน ก็ยังมีเกอิชา, วาริสดอกไม้ทะเลทราย, สิ้นแสงฉาน, ฮาเร็ม, แม่เล้า, เจ้าสาว, ในกรงทอง, กุชชี่ เพลิงพยาบาท, เทพบุตรรูปทอง, โลกีย์สีขาว ฯลฯ หลังจากลาเกษียณอายุราชการก่อนกำหนด เมื่อปี 2543 มนันยาได้ทำหน้าที่เป็นอาจารย์พิเศษสอนปริญญาโทวิชาการแปล ที่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยมหิดล และมหาวิทยาลัยรามคำแหง ทั้งยังเป็นวิทยากรบรรยายเรื่องการแปลอีกหลายที่





จากใจผู้แปล
มนันยา

เรื่องนี้เป็นเรื่องสนุกๆ อ่านสบายๆ บางตอนก็อ่านไปหัวเราะไปขณะแปล ดังนั้นผู้แปลจึงพยายามใช้ภาษาเบาๆ รื่นรมย์ให้เหมาะกับภาษาต้นฉบับ และในเมื่อตัวเอกในเรื่องเป็นชายหนุ่มวัยเพียง 27 ปี ซึ่งยังตลกคะนองพิลึกพิลั่นอยู่มาก ภาษาพูดจึงต้องเหมาะสมกับบุคลิกของตัวละครด้วย

แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อผู้เขียนจะต้องการเน้นมุกตลกที่เกิดจากความเข้าใจผิดทางวัฒนธรรมของคนอังกฤษและคนฝรั่งเศส การแปลจึงจำเป็นต้องมีเชิงอรรถเพื่อให้ผู้อ่านเข้าใจได้ง่ายขึ้น

ผู้แปลต้องขอขอบคุณเพื่อนรักคืออาจารย์วรากุล บุณยเกตุ โอเทร่ต์ และอาจารย์อีฟ โอเทร่ต์ สามีชาวฝรั่งเศสของเธอที่ช่วยอธิบายปัญหาวัฒนธรรมและชื่อเฉพาะต่างๆ ของฝรั่งเศส

ขอบคุณพลอากาศโทหญิงสหัทยา ประภาวัตรและพลอยกะหรัด นานา นักเรียนอังกฤษทั้งสอง ผู้ซึ่งช่วยอธิบายภาษาพูดของคนอังกฤษ

รวมทั้งขอขอบพระคุณนายแพทย์ดนัย ตันงามตรง ผู้กรุณาอธิบายศัพท์เกี่ยวกับโรคในเรื่องนี้ให้ฟังง่าย เขียนง่าย และแปลง่ายขึ้นเป็นอันมาก

อย่างไรก็ตาม ชื่อเฉพาะและภาษาพูดที่เป็นภาษาฝรั่งเศสนั้น ผู้แปลได้เลือกที่จะออกเสียงแบบชาวปารีส ซึ่งบางครั้งจะไม่ตรงกับเสียงที่เขียนไว้ในพจนานุกรมฝรั่งเศส - ไทย เนื่องจากเหตุการณ์ในเรื่องเกิดในปารีสเกือบทั้งสิ้นนั่นเอง

มนันยา
กันยายน 2551




สารบัญ A Year in the Merde “ผ้าขี้ริ้วห่อชา”
มนันยา : แปล

เดือนกันยายน
ชาย 2 เมือง 013
เดือนตุลาคม
เหยียบแล้วเหยียบอีก 057
เดือนพฤศจิกายน
แบ่งกันนอน 097
เดือนธันวาคม
ทำกับข้าว พระเจ้าช่วย! 141
เดือนมกราคม
ที่พักผ่อนและหย่อนใจ 181
เดือนกุมภาพันธ์
ทำรัก 233
เดือนมีนาคม
ทางประตูหลัง 259
เดือนเมษายน
เสรีภาพและเสมอภาคเท่านั้น 299
เดือนพฤษภาคม
และอื่น ๆ 337



ตัวอย่างทดลองอ่าน
บทที่ 1 เดือนกันยายน “ชายสองเมือง”
© สงวนลิขสิทธิ์โดยฟรีฟอร์มสำนักพิมพ์ ในนามบริษัท ลมดี จำกัด ห้ามนำส่วนหนึ่งส่วนใดของหนังสือเล่มนี้ไปลอกเลียน ทำสำเนา ถ่ายเอกสาร หรือนำไปเผยแพร่ในอินเตอร์เน็ต หรือสื่อชนิดอื่นๆ ไม่ว่าในรูปแบบใด นอกจากจะได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรเท่านั้น
Copyright © 2009 by Freeformbooks, Lomdee Co.,Ltd.
All rights reserved.



เดือนกันยายน
ชายสองเมือง

ปีใหม่ไม่ได้เริ่มต้นเดือนมกราคมหรอกนะขอบอก ชาวฝรั่งเศสเขารู้กันทั้งนั้นแหละ มีแต่คนอังกฤษเบ๊อะๆ บ๊ะๆ ต่างหากล่ะที่นึกว่าปีใหม่ตั้งต้นเดือนมกราคม

จริงๆ แล้วปีใหม่ตั้งต้นจันทน์แรกของเดือนกันยายนต่างหากล่ะครับ

นั่นคือวันแรกที่ชาวปารีสกลับเข้าทำงานหลังจากหยุดพักผ่อนประจำปียาวนานถึง 1 เดือน แล้วก็ลงมือทำงานอย่างเอาจริงเอาจังว่าเดือนพฤศจิกายนซึ่งจะได้หยุดย่อยอีกหนหนึ่งนั้นจะไปเที่ยวที่ไหนดีและนั่นก็เป็นวันแรกเช่นกันที่โครงการต่างๆ ของคนฝรั่งเศสเริ่มเคลื่อนที่ต่อไปใหม่ หลังการหยุดยาวทุกโครงการ ตั้งแต่เรื่องจิ๊บจ๊อยอย่างการออกแบบทรงผมไปจนถึงการทำงานของโรงไฟฟ้าพลังงานนิวเคลียร์นั่นทีเดียว

นี่แหละคือเหตุผลที่ว่าเหตุใดผมจึงมายืนอยู่ห่างจากถนนช็องป์-
เซลิเซส์ 100 หลา มองดูผู้คนเขาจูบกันอุตลุดตอน 9 โมงเช้าของวันจันทร์แรกของเดือนกันยายนแบบนั้น

คริสเพื่อนรักของผมห้ามผมแล้วเชียวว่าอย่าไปเลยฝรั่งเศสน่ะ ชีวิตความเป็นอยู่ก็ดูโก้ดีอยู่หรอก เขาพูด อาหารก็อร่อย ผู้หญิงซึ่งมีความเห็นทางการเมืองอย่างผิด ๆ ก็ใส่ กกน. สวยซะด้วย แต่ว่าระวังนะเว้ย เขาเตือน คนฝรั่งเศสอยู่ด้วยลำบากอิ๊บอ๋าย คริสคงจะรู้ดีเพราะเขาทำงานธนาคารฝรั่งเศสสาขาลอนดอนมา 3 ปีแล้ว

พอทีมฟุตบอลฝรั่งเศสไม่ได้ถ้วยบอลโลกพวกเขาก็อารมณ์เสียพาลพาโลต่างๆ จนพวกเราชาวอังกฤษอดระอิดระอาไม่ได้ นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญนะ มันมีสาเหตุมาจากฟุตบอลจริงๆ เขาบอกผม

คนฝรั่งเศสในสายตาของคริสนั้นเหมือนกับผู้หญิงที่เรารู้สึกยี้ ตอนปี 1940 นั้นพวกเขาพยายามเอาอกเอาใจและบอกว่ารักเราต่างๆ นานา แต่พวกเรากลับหัวเราะขันสำเนียงพูดอังกฤษของพวกเขา แล้วก็ล้อจมูกโตๆ ของนายพลชาร์ลส์ เดอ โกลล์ แล้วจากนั้นเป็นต้นมาพวกเราชาวอังกฤษก็แกล้งคนฝรั่งเศสเป็นการใหญ่ ด้วยการหลอกให้กินอาหารไม่อร่อยของอังกฤษ แล้วก็พยายามจะหว่านล้อมให้คนเลิกพูดภาษาฝรั่งเศส พวกเขาก็เลยแค้นพวกเรามาก ถึงกับสร้างค่ายผู้อพยพไว้ที่ปากอุโมงค์
ยูโรแล้วยังไม่ยอมกินเนื้อวัวอังกฤษทั้งๆ ที่ปลอดภัยจากโรควัวบ้ามาตั้งหลายปีแล้ว

เราต้องแก้แค้นนะโว้ย คริสบอก ต้องแอนตี้มัน อย่าไปเลยว้า
เฮ้ยไม่ได้ ผมบอกเขา ฉันต้องไปว่ะ จะไปเช็คดูให้แน่เรื่อง กกน.สวยนั่นน่ะ

ถ้าคุณย้ายงานด้วยเหตุผลแค่จะไปดู กกน. ผู้หญิงถิ่นอื่นก็แปลว่าคุณกำลังเดินไปสู่หายนะแล้วแน่ๆ แต่สำหรับผมไม่ใช่ยังงั้น เพราะสัญญาจ้าง 1 ปีของผมนั้นดีมากทีเดียว

ที่ทำงานใหม่ของผมเป็นอาคารสมัยศตวรรษที่ 19 ก่อด้วยหินสีเหลืองนวลๆ ดูโก้ ผมเดินเข้าไปข้างใน

ในห้องโถงชั้นล่างนั้นแม้แต่คนที่รอลิฟต์อยู่ก็ยังจูบกันพลางๆ ขณะรอ จูบกันอยู่หน้าตู้ขายเครื่องดื่มอัตโนมัติก็มี แม้แต่พนักงานต้อนรับสาวก็ชะโงกข้ามเคาน์เตอร์มาจูบกับใครบางคน .... เป็นผู้หญิงซะด้วย ...ซึ่งเดินนำหน้าผมเข้ามาในตึก

ว้าว! ผมนึก นี่ถ้าคนนึงเป็นโรคผิวหนังที่ใบหน้าและกลัวระบาดละก็ คงต้องสวมถุงยางอนามัยที่หัวมั้งเนี่ย!

ผมน่ะรู้หรอกนะว่าคนฝรั่งเศสเค้าจูบแก้มทักทายกัน แต่ไม่นึกว่าจะจูบอะไรกันนักกันหนาปานนี้ ทำให้อดนึกอยากรู้ไม่ได้ว่าเป็นนโยบายของบริษัทหรือเปล่า ที่ให้พนักงานต้องจูบทักทายกันไปมาเพื่อความสดชื่นรื่นเริงในการทำงานหลังจากหยุดไปนานแบบนี้

ผมก้าวเข้าไปใกล้เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ซึ่งผู้หญิง 2 คนนั่นหยุดจูบกันแล้ว และกำลังจ้อแลกเปลี่ยนข้อมูลข่าวสารต่างๆ นานา บริษัท
นี้คงไม่เห็นประโยชน์ในการจ้างพนักงานต้อนรับหน้าแฉล้ม เพราะ
พนักงานต้อนรับที่นี่หน้าตายังกะกะเทย และเหมาะจะเอาไว้แยกเขี้ยวยิงฟันหลอนลูกค้าแทนที่จะเอาไว้ยิ้มแย้มทักทาย หล่อนกำลังบ่นอุตลุดให้เพื่อนฟังเรื่องอะไรก็ไม่รู้ผมฟังไม่ออก

ผมยิ้มประจบแบบเด็กเข้าใหม่ แต่หล่อนไม่ยักสน ผมยืนทำท่าอ่อนน้อมแบบ ผมมาแล้วคร้าบ ช่วยถามผมหน่อยซิคร้าบว่าผมมาทำไมมีธุระอะไร แต่นาทีเต็มๆ ผ่านไปหล่อนก็ยังเฉย ดังนั้นผมจึงก้าวเข้าไปอีกก้าวหนึ่งแล้วร่ายภาษาฝรั่งเศสที่อุตส่าห์ท่องมาเป็นอย่างดี

บ็องชูร์ เชอ ซุย พอล เวสต์ เชอ เวียง วัวร์ เมอซิเออร์ มาร์แต็ง .... สวัสดีครับ ผมชื่อพอล เวสต์ ผมมาพบเมอซิเออร์ มาร์แต็ง

ผู้หญิงทั้ง 2 ยังคงคุยจ้อเรื่องเดเชอเน่ร์ ซึ่งผมแปลออกว่า หมายถึงอาหารกลางวัน แล้วก็ทำท่าทางบุ้ยใบ้อีกประมาณ 10 หนว่าชั้นจะโทรถึงเธอนะ ก่อนที่พนักงานต้อนรับจะหันมาทางผมเสียที

ว่าไงคะ ไม่ยักขอโทษขอโพยแน่ะ พวกหล่อนอาจจะจูบทักทายกันได้ ผมก็ส่งจูบลาได้เหมือนกันนะรู้ซะมั่ง

ผมพูดประโยคที่ท่องมา พยายามพูดเชียว

บ็องชูร์ เชอ ..... ผมสะกดกลั้นความโกรธและคำด่ายืดยาวเป็นเส้นสปาเก็ตตี้เอาไว้จนสุดความสามารถ พอล เวสต์ ผมบอก เมอซิเออร์ มาร์แต็ง จะต้องพูดเต็มประโยคไปทำไมกัน ผมฝืนยิ้มอีกครั้ง

พนักงานต้อนรับซึ่งป้ายชื่อเขียนว่ามารีอานน์ซึ่งมีบุคลิกดุร้ายเหมือนฮันนิบาล เล็คเตอร์ กระแทกกระทั้นบอกว่า

จะโทรบอกผู้ช่วยก่อน

ผมได้ยินเสียงหล่อนนึกในใจเชียวว่า โธ่เอ๊ย! พูดฝรั่งเศสก็ไม่เป็น แต่ก็ไม่แน่ บางทีหล่อนอาจจะนึกในใจว่า แหม! เดอ โกลล์น่ะจมูกโต๊โต อยู่ก็ได้ใครจะรู้ ยายบ้าเอ๊ย !

หล่อนยกหูโทรศัพท์ขึ้นแล้วกดเบอร์ ระหว่างนั้นก็มองกวาดดูผมตั้งแต่หัวจดเท้าขึ้นๆ ลงๆ คล้ายกับนึกในใจว่าน้ำหน้าอย่างนี้เรอะมาหานายใหญ่ เชอะ!

สารรูปผมเลวร้ายถึงเพียงนั้นเชียวเรอะ ผมนึก ผมก็ได้พยายามปรับปรุงให้ดูดีเท่าที่คนอังกฤษในปารีสควรจะเป็นแล้วเชียวนา สูทที่สวมก็เป็นสูทตัวเก่งสีเทาเข้มเกือบดำของพอล สมิธ (เป็นสูทพอล สมิธชุดเดียวที่ผมมี พูดอย่างนี้จะถูกกว่า) และเสื้อเชิ้ตก็ขาวจั๊วะยังกะเอาตัวไหมไปฟอกสี ก่อนสาวเอาเส้นไหมมาทอเป็นผ้าตัดเสื้อเลยทีเดียว เนคไทของแอร์เมสนั้นเล่าก็แสนจะแสบตาทรงพลัง ชนิดที่ถ้าเอาไปชาร์ตไฟก็จะได้กระแสไฟพอให้รถใต้ดินวิ่งได้ทั่วปารีส ประมาณนั้นเลยแหละ ผมน่ะถึงขนาดนุ่ง กกน. ไหมสีดำเพื่อเพิ่มพลังจากภายในเลยนะ ไม่ใช่แต่ผู้หญิงฝรั่งเศสเท่านั้นที่มีสิทธิ์สวม กกน. เจ๋งๆ ได้ รู้ซะมั่ง

ผมไม่ได้ดูซอมซ่อตรงไหนเลยจนนิดเดียว โดยเฉพาะเมื่อเปรียบเทียบกับผู้คนที่เดินเข้ามาในอาคารนี้ พวกผู้ชายน่ะดูยังกะดิลเบิร์ต* 
ส่วนพวกผู้หญิงก็สวมกระโปรงธรรมดาๆ ที่เห็นตามแคตตาล็อก แล้วก็สวมรองเท้าที่ใส่แล้วเดินสบายมากแต่ไม่สวย

คริสตีนเหรอ คุณเอ้อ ......มารีอานน์พนักงานต้อนรับเหลือบตามาทางผมเป็นเชิงให้ทำอะไรสักอย่าง

ผมก็รู้เหมือนกันว่าถึงคิวผมที่จะต้องทำอะไรบางอย่าง แต่ดันไม่รู้เสียนี่ว่าต้องทำอะไร

ชื่อค่ะชื่อ มารีอานน์บอก เหลือกตาขึ้นอย่างเซ็งและเบื่อหน่ายในความเซ่อของผม

พอล เวสต์ ผมบอก

โปล เวสส์ มารีอานน์กรอกเสียงลงไป มาพบเมอซิเออร์มาร์
แตง หล่อนวางหู นั่งตรงนั้น หล่อนบอกผม ลากเสียงช้าชัดเหมือนกำลังพูดอยู่กับคนฝรั่งเศสที่เป็นอัลไซเมอร์

พวกนายๆ นั้นก็มักเก็บพนักงานสาวๆ สวยๆ ไว้ในห้องทำงานของตัวเองเสมอ เห็นได้ชัดจากคริสตีนผู้ช่วยของเมอร์ชิเออร์มาร์แต็งซึ่งมารับผมขึ้นไปยังบริษัทที่อยู่ชั้น 5 หล่อนเป็นสาวสวยผมสีน้ำตาล ท่าทางมั่นอกมั่นใจ ริมฝีปากทาสีเข้มนั้นเวลายิ้มก็สามารถสลายกางเกงผู้ชายได้ในระยะ 20 ก้าว ในลิฟท์นั้นผมยืนห่างจากหล่อนเพียงไม่กี่นิ้ว มองต่ำลงไปสบตากับหล่อน และสูดกลิ่นน้ำหอมที่ระเหยจากตัวหล่อน มันมีกลิ่นอบเชยระคนมาด้วยกลิ่นอ่อนๆ โฮ้ย! น่ากิ๊น

มันเป็นครั้งหนึ่งในชีวิตที่คุณนึกในใจว่าลิฟท์ติดทีเถอะวะ ค้างมันระหว่างชั้นนั่นแหละดี! ผมน่ะฉี่เสร็จเรียบร้อยแล้ว คอยนานแค่ไหนผมก็คอยได้ ขอเวลานอกสักชั่วโมง 2 ชั่วโมงให้ผมได้หว่านเสน่ห์ใส่สาวสักหน่อยก็จะดีไม่น้อย

แต่ปัญหาก็คือผมคงจะต้องสอนภาษาอังกฤษให้หล่อนเสียก่อน เพราะเมื่อผมพยายามจ้อ หล่อนก็ยิ้มเจื่อนๆ แล้วขอโทษขอโพยเป็นภาษาฝรั่งเศสว่าไม่เข้าใจที่ผมพูดเลยซักคำ แต่ก็เอาเถอะ อย่างน้อยก็ยังมีชาวปารีสคนนึงล่ะน่าที่ไม่ได้ทำท่าว่าเกลียดผม

เราเดินไปตามช่องทางเดินระหว่างห้อง ซึ่งฟากหนึ่งเหมือนคฤหาสน์โกธิคและอีกฟากหนึ่งเหมือนรถบรรทุกสินค้า ทางเดินนั้นปูพรมลายตะวันออก เว้นขอบให้เห็นไม้กระดานซึ่งขัดมันวาววับและส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเวลาเหยียบ เพดานและผนังเป็นลวดลายปูนปั้นดูโบราณ แต่บานประตูถูกถอดออกแล้วใส่กระจกเคลือบสีไว้แทน กลายเป็นประตูกระจกยุค 1970 ที่สวยแบบเก่าๆ และเพื่อผสมผสานให้ความแตกต่างกลมกลืนกัน จึงมีต้นไม้กระถางวางประดับช่องทางเดินมากจนรกเป็นป่าพอจะทำสงครามกองโจรได้เลย

คริสตีนเคาะประตูกระจก เสียงผู้ชายร้องบอกออกมาว่า อ็องเทร่ซ์ ...เชิญ


ผมก้าวเข้าไป แล้วก็พบเขานั่งอยู่ตรงช่องหน้าต่างซึ่งมองออกไปเห็นหอไอเฟลโผล่ออกมาจากหมู่เมฆ เจ้านายคนใหม่ของผมลุกขึ้นยืนต้อนรับแล้วเดินอ้อมโต๊ะออกมาหา


เมอร์ซิเออร์มาร์แต็งŽ ผมยื่นมือออกไปสัมผัส ยินดีที่ได้พบกัน
อีกนะครับ

เรียกผมว่าช็อง-มารี เถอะ เขาบอกด้วยภาษาอังกฤษที่เยี่ยมมากมีแปร่งเพียงนิดเดียวเท่านั้นเอง เขาจับมือกับผมแล้วดึงผมติดมือเข้าไปใกล้เสียจนผมนึกว่าเราคงจะต้องจูบแก้มกันเสียแล้วซิ แต่เปล่าหรอก เขาแค่อยากจะตบบ่าผมเท่านั้นเอง ยินดีต้อนรับสู่ฝรั่งเศส เขาบอก

เจ๋งว่ะ! ผมนึก มีคนชอบหน้าตู 2 คนแล้วนะ!

ช็อง-มารี นั้นมาดดีทีเดียวสำหรับการเป็นประธานบริษัท เขาอายุราว 50 แต่ดวงตาสีดำก็ยังเปล่งประกายแบบคนหนุ่ม ผมของเขาเริ่มบางแล้วแต่ตัดสั้นและหวีเสยไปข้างหลังก็เลยไม่ค่อยรู้สึก ใบหน้าเขาดูเปิดเผย บอกความเป็นมิตร

เขาร้องขอกาแฟ ผมสังเกตเห็นว่าเขาใช้สรรพนาม ตูž กับคริส
ตีนขณะที่หล่อนใช้สรรพนาม วูส์ กับเขา* ผมยังสับสนกับการเลือกใช้สรรพนามจนแล้วจนรอด


นั่งซิ พอล ช็อง-มารี บอก กลับมาพูดภาษาอังกฤษกับผม อะไรๆ เรียบร้อยดีมั้ย การเดินทางเป็นไง โรงแรมล่ะ


อ๋อ เรียบร้อยดีครับ ขอบคุณครับ เป็นการทักทายปราศรัยธรรมดาๆ แต่ช่วยให้คุ้นเคยกันขึ้น

ดี .... ดี ... เวลาที่เขามองคุณๆ จะรู้สึกคลับคล้ายว่าทุกข์สุขของคุณนั้นเป็นเรื่องสำคัญสำหรับเขาที่สุดในโลกเลยทีเดียว อบอุ่นใจเสียมิมี พอลเค้าจะชอบโรงแรมที่พักของเค้ามั้ยนะเนี่ย เป็นเรื่องใหญ่ในวันนั้นสำหรับประธานบริษัทเชียวนะ

ทุกคนที่นี่ดูมีความสุขกันจริงๆ เลยครับ จูบกันไปมา ผมพูด

อ๋อ ใช่ เขามองออกไปยังช่องทางเดินประหนึ่งมองหาใครสักคนที่เดินผ่านมาเอามาจูบแก้มจุ๊บ ... จุ๊บ แบบฝรั่งเศส ก็เป็นวันกลับมาทำงานวันแรกไงคุณ คล้ายๆ เรากลับมาถึงโลกหลังไปท่องเที่ยวอวกาศมางั้นแหละ สำหรับชาวปารีสที่ไหนที่ไกลกาเลอรี่ส์ ลาฟาแยตต์เกิน 10 กิโลเมตรเราถือว่าเป็นอีกดาวนพเคราะห์หนึ่งแล้วรู้หรือเปล่า เราไม่ได้พบเพื่อนร่วมงานมาตั้งเดือนเต็มๆ เราก็ต้องดีใจที่ได้พบกันอีกเป็นธรรมดา
เขาพ่นลมหายใจออกทางจมูกคล้ายเสียงหัวเราะฟืดหนึ่ง ก่อนจะพูดขันๆ ว่า แต่บางทีก็ไม่ได้ดีอกดีใจอะไรหรอกนะ เพียงแต่ปฏิเสธไม่จูบตอบเขาไม่ได้เท่านั้นเอง

ถึงแม้เขาจะเป็นผู้ชายก็ตามทีหรือครับ

ช็อง-มารี หัวเราะ

นี่คุณคิดว่าผู้ชายฝรั่งเศสเป็นกะเทยหรือไงที่จูบแก้มกันน่ะ

เปล่าครับเปล่า ไปเหยียบตาปลาเขาเข้าแล้วซิตู ผมนึก

ดีแล้ว

ผมอดนึกในใจไม่ได้ว่านี่ถ้าคริสตีนคนสวยอยู่ในห้องด้วย เขาคงปลดกางเกงลงแล้วพิสูจน์ความเป็นผู้ชายกับหล่อนให้ผมดูแน่ๆ เลย

เขาตบมือเหมือนจะขับไล่ฮอร์โมนที่คลุ้งอยู่ขณะนั้น

ห้องทำงานของคุณอยู่ติดกับห้องผมนี่แหละ เราจะได้เห็นวิวเดียวกันเลย วิวสวยนะว่ามั้ย เขาผายมือไปทางช่องหน้าต่างเหมือนจะโชว์ดารา ซึ่งวิวก็สวยจริงๆ เสียด้วย

ถึงคุณจะทำงานในปารีสก็ใช่ว่าคุณจะได้วิวหอไอเฟลเสมอไปหรอกนะ เขาพูดอย่างภูมิใจ

เยี่ยมครับ ผมบอก

ใช่ เยี่ยม เราอยากให้คุณมีความสุขที่ทำงานกับเราไง ช็อง-มารี
บอก ตอนนั้นน่ะเขาคงพูดจากใจจริงแน่ๆ

ตอนผมเจอเขาครั้งแรกในลอนดอนนั้น ช็อง-มารีเล่าคล้ายๆ กับว่าการมาทำงานกับเขาที่บริษัทวิยอง ดีฟือซิย็องนั้นจะเป็นการทำงานแบบคนในครอบครัวช่วยกันทำ เขาจะเป็นลุงผู้แสนดีของพวกเราหลานๆ ไม่ใช่เป็นเจ้าพ่อก๊อดฟาเธอร์หรือเป็นพี่ชายใหญ่ที่แสนดุ

ช็อง-มารี รับช่วงกิจการบริษัทจัดจำหน่ายเนื้อวัวจากพ่อของเขาซึ่งเป็นผู้ก่อตั้งกิจการเมื่อ 10 ปีก่อน พ่อของเขาก่อร่างสร้างตัวจากคนขายเนื้อธรรมดาๆ จนบัดนี้บริษัทก็มีถึง 4 โรงงานแล้ว โรงงานนี้หมายถึงโรงงานผลิตขนาดใหญ่ มีวัวเป็นๆ อยู่ฟากหนึ่งและเนื้อวัวบดอีกฟากหนึ่ง โดยมีสำนักงานใหญ่แยกต่างหากด้วย ยอดจำหน่ายนั้นสูงทีเดียว ซึ่งต้องขอบใจคนฝรั่งเศสซึ่งกำลังชื่นชอบแฮมเบอร์เกอร์กันเป็นนักเป็นหนา แต่พวกเขาก็ยังเรียกแฮมเบอร์เกอร์ด้วยภาษาฝรั่งเศสอย่างชาตินิยมว่า 
สเต๊ก อาชเช่ ไม่ยอมเปลี่ยน

ตอนที่ช็อง-มารี ชวนผมมาทำงานด้วยนั้น ผมว่าเขากำลังเบื่อการทำงานกับเนื้อสัตว์และตับไตไส้พุงเต็มทีแล้ว จึงอยากทำอะไรอย่างอื่นๆ ดูบ้าง โครงการ อังกฤษ ที่เขาให้ผมรับผิดชอบก็คือการทำให้ผู้คนลืมพื้นเพโชกเลือดของเขาเสียให้ได้ นี่แหละเขาถึงได้ดีอกดีใจต้อนรับขับสู้ผมนักหนา

ที่ผมจะต้องทำในตอนแรกนี้ก็คือทำยังไงเพื่อนร่วมงานจึงจะชอบผมเหมือนที่ท่านประธานชอบ
เรื่องแรกนะครับ ช็อง-มารี ผมพูดขณะที่เขาจูงเกือบประคองผมไปตามช่องทางเดินสู่ห้องประชุม ผมอยากรู้ก่อนว่าเวลาพูดกับทุกๆ คนที่นี่ผมควรใช้สรรพนามตูหรือวูส์

อ๋อ เรื่องนี้ง่ายนิดเดียว คุณและสถานภาพแบบที่คุณเป็นอยู่นี่คุณเรียกทุกคนว่าตูได้เลย เว้นแต่บางคนที่ดูแล้วแก่กว่าแน่ๆ เท่านั้น หรือคนที่คุณยังไม่ได้รับการแนะนำให้รู้จักก็ต้องวูส์ คนที่นี่ส่วนมากจะพูดกับคุณว่าตูทั้งนั้น มีบางคนเท่านั้นที่เด็กกว่ามาก เขาก็จะวูส์กับคุณ หรือเขายังไม่ได้รับการแนะนำให้รู้จักกับคุณ โอเคมั้ย

อ้อ ครับ ชัดเจนแจ่มแจ๋วยังกะซุปหัวหอมเลยล่ะ

แต่ในทีมงานของคุณทุกคนจะใช้ภาษาอังกฤษอยู่แล้ว

ภาษาอังกฤษหรือครับ ผมไม่ควรพูดฝรั่งเศสเข้าพวกกับพวกเขาหรอกเรอะ

ช็อง-มารีไม่ตอบ เขาดันศอกผมเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเราก็ผลุบเข้าไปในห้องประชุม มันเป็นห้องที่ยาวตลอดความกว้างของอาคารและมีหน้าต่าง 2 ฟาก ฟากหนึ่งเห็นหอไอเฟล อีกฟากหนึ่งมองเห็นลานและอาคารกระจกแบบทันสมัย

มีคน 4 คน อยู่ในห้องแล้ว ผู้ชายคน 1 กับผู้หญิงคน 1 ยืนปรึกษากันอยู่ที่ช่องหน้าต่างด้านลานตึก ส่วนผู้ชายกับผู้หญิงอีกคู่หนึ่งนั่งเงียบๆ อยู่ที่โต๊ะประชุมรูปไข่

เอ้าทุกคน นี่พอลนะ ช็อง-มารีร้องบอกเป็นภาษาอังกฤษ

เพื่อนร่วมงานของผมหันมา ผู้ชายทั้ง 2 คนนั้น คนหนึ่งรูปร่างล่ำสัน ผมบลอนด์และสูงมาก อายุราว 40 ปี ส่วนอีกคนอายุน้อยกว่า ผอมมากและหัวล้านแล้ว ผู้หญิงสองคนนั้นคนหนึ่งผมเป็นสีทองตามธรรมชาติเหมือนสีน้ำผึ้งอายุราว 30 ปี ผมรวบเป็นหางม้าและคางยื่นนิดหน่อยซึ่งทำให้หายสวยไปเลย ส่วนอีกคนหนึ่งหน้ากลมท่าทางใจดีอายุราว 35 ปี ตาโตสีน้ำตาลและสวมเสื้อสีชมพูเชยๆ

ผมจับมือกับทุกคนแล้วก็ลืมชื่อทุกคนในเกือบจะทันที

เรานั่งลงที่โต๊ะประชุม ผมกับช็อง-มารีนั่งฟากหนึ่ง เพื่อนร่วมงานทั้ง 4 นั่งอีกฟากหนึ่ง

โอเค พวกเรา นี่เป็นช่วงเวลาแห่งความตื่นเต้นแล้วนะ ช็อง-มารี ประกาศ เรากำลังจะทำในสิ่งซึ่งคนอังกฤษเรียกว่าการสยายปีก เรากำลังจะโบยบินไปยังขอบฟ้าใหม่ที่ยังไม่รู้จัก ในเมื่อเราเชื่อแน่ว่าเราจะประสบผลสำเร็จในธุรกิจร้านอาหารอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะธุรกิจอาหารของฝรั่งเศสจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเนื้อบดจากเรา ดังนั้นเราจึงจะสยายปีกไปหาผลประโยชน์จากร้านน้ำชาแบบอังกฤษดูบ้าง ซึ่งเราก็ได้คนที่มีความรู้ในธุรกิจนี้เป็นอย่างดีมาช่วยงานตรงนี้แล้ว

เขาผายมืออย่างปลื้มๆ มาทางผม

ก็อย่างที่พวกคุณรู้นั่นแหละ ว่าพอลเคยเป็นหัวหน้าแผนกดูแลเรื่องการตลาดของร้านกาแฟซึ่งเป็นสาขาของร้านกาแฟดังของฝรั่งเศสในอังกฤษ ร้านวูเลซ์-วูส์ คาเฟ่ อาแว็ค มัว ยังไงล่ะ คุณคุมร้านกาแฟอยู่กี่ร้านนะพอล

ตอนผมออกจากบริษัทก็มีอยู่ 35 ร้านครับ แต่นั่นมัน 2 สัปดาห์มาแล้ว ป่านนี้จะเพิ่มเป็นกี่ร้านแล้วผมก็ไม่รู้เหมือนกัน

ผมพูดตลกเล่นๆ แต่ทุกคนในห้องมองผมตาแป๋ว เชื่ออย่างที่ผมพูดเพราะคิดว่าอะไรๆ ที่เป็นอังกฤษหรืออเมริกันนั้นย่อมมหัศจรรย์ทั้งนั้น

จริงๆ นะ ช็อง-มารี ก็พลอยเลื่อมใสตามไปด้วย ผมเห็นความสำเร็จของพวกเขาแล้วก็อยากได้หัวหน้าแผนกการตลาดมาทำงานให้เรามั่ง เพราะฉะนั้นผมก็เลยเดินทางไปลอนดอนแล้วก็ตัดคอพอลมา ผมใช้คำว่าตัดคอนี่ถูกมั้ย

ลากคอครับ ผมแก้

ใช่ ใช่ ขอบคุณ ผมเชื่อว่าพอลคงจะสามารถนำความสำเร็จมาสู่ร้านกาแฟแบบอังกฤษในฝรั่งเศสได้ เหมือนๆ กับที่เคยทำให้ร้านกาแฟแบบฝรั่งเศสในอังกฤษมาแล้ว เอาล่ะ บางทีคุณคงอยากแนะนำตัวเองบ้างกระมังพอล เขาพูด

ได้ครับ ผมชื่อพอล เวสต์ ครับ ผมบอกทุกคน แล้วก็เห็นเพื่อนร่วมงานหน้าใหม่พยายามฝึกหัดออกเสียงชื่อผมในทันที ผมเป็นคนวางรูปแบบธุรกิจของร้านกาแฟวูเลซ์-วูส์ กาเฟ่ อาแวค มัว สาขาอังกฤษ เราออกสู่ตลาดเมื่อเดือนกรกฎาคมปีก่อน วันที่ 14 กรกฎาคมวันบาสตีญ์เลยละครับ เปิดพร้อมกัน 5 ร้านทั้งในลอนดอนแล้วก็เมืองทางตะวันออกเฉียงใต้ แล้วก็ทยอยเปิดอีก 3 ละลอกๆ ละ 10 ร้าน ตามเมืองใหญ่ๆ ของอังกฤษและในศูนย์การค้าดังๆ ผมเอารายงานมาด้วย พวกคุณจะได้อ่านอย่างละเอียดว่าขั้นตอนการทำงานมีอะไรยังไงมั่ง ก่อนหน้านั้นผมก็เคยทำงานในโรงเบียร์มาก่อน บริษัทผลิตเบียร์น่ะครับŽ ผมเปลี่ยนคำเรียกเมื่อเห็นพวกเขานิ่วหน้าไม่เข้าใจ ประวัติผมก็มีแค่นี้แหละครับ

คุณนุ่มมาก ผู้ชายคนผอมพูด ไม่ได้ต่อว่าผมหรอกแต่สีหน้าก็บอกว่าไม่ค่อยชอบใจ

ก็ไม่หนุ่มนะครับ ผมอายุ 27 แล้ว นี่ถ้าเป็นดาราร็อคก็โรยแล้ว ผมค้าน

คนผอมทำท่าขอโทษขอโพย

ไม่ใช่ ไม่ใช่ พมมายด้ายวิชาน ผมแค่.....ชื่นชม สำเนียงพูดของเขาแปลกทีเดียว ไม่ค่อยเป็นคนฝรั่งเศสพูดอังกฤษเท่าไหร่นะผมว่า

อา! พวกเราทุกคนก็ชื่นชมพอลทั้งนั้นแหละ ช็อง-มารี พยายามทำให้ผมสบายใจว่าพวกเขารับผมเข้าทีมอย่างเต็มอกเต็มใจเพียงไร เอ้า ทำไมพวกเราไม่แนะนำตัวเองมั่งล่ะ เขาพูด แบร์นาร์ด์แน่ะ เริ่มก่อนเลย แบร์นาร์ด์ก็คือผู้ชายรูปร่างสันทัดตัดผมทรงลานบินและมีหนวดสีทองขลิบเล็มประณีต ท่าทางเขาเหมือนตำรวจสวีเดนที่เกษียณอายุก่อนกำหนดเพราะเท้าเจ็บ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าซีดๆ เหมือนสีตก ผูกเนคไทแดงที่ไม่ค่อยจะแดง แบบว่ายังแดงไม่เป็น ผู้ชายคนนี้ที่หน้าผากควรสักว่า โง่ครับ แต่ถ้าสักอย่างนั้นบางทีอาจจะเป็นการยกย่องเกินไปก็ได้

แบร์นาร์ด์ยิ้มอย่างประหม่าแล้วก็เริ่มแนะนำตัวเอง

โผม ฉือ แบร์นาร์ด์ โผมทำปราสาน ... น ..... งาน ....

เวร! ผมร้องในใจ ไหนช็อง-มารีบอกว่าเราจะประชุมกันเป็นภาษาอังกฤษยังไงล่ะ ทำไมถึงได้มีคนพูดภาษาฮังกาเรียนขึ้นมายังงี้

แบร์นาร์ด์ ออฟ บูดาเปสต์ พูดต่อไปด้วยสำเนียงคนฝรั่งเศสพูดอังกฤษซึ่งผมฟังไม่รู้เรื่องเลยอีกราว 2-3 นาที จากนั้นจึงลงมือแถลงอะไรบางอย่างซึ่งคงจะสำคัญเอาการ สังเกตจากการทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนท้องผูกของเขา

โผมยิ้นดีที่จาด้ายทามงานร้วมกับคูณขรับ

นิ่งๆ ไว้ ผมเตือนตัวเอง ถึงผมจะพูดภาษายุโรปกลางไม่ได้แต่ก็พอจะเดาออกล่ะนะ เขายินดีที่จะได้ทำงานร่วมกับผมไง ให้ตายเถอะไอ้จ่อย เขาพูดอังกฤษก๊ะเอ็งนะนั่น เพียงแต่เอ็งมันเสือกฟังไม่รู้เรื่องเท่านั้นเอง

ขอบใจมากแบร์นาร์ด์ ช็อง-มารีบอก ยิ้มอย่างให้กำลังใจ นี่เขาเลือกแต่พวกแย่ๆ มาเพื่อส่งเสริมให้เขากลายเป็นคนพูดภาษาอังกฤษดีหรือไง ผมคิดว่างั้นนะ เอ้า! ต่อไป มาร์ค

มาร์คคือผู้ชายที่หนุ่มกว่า ผอมโกรกแล้วก็หัวล้าน เขาสวมเสื้อเชิร์ตสีเทาแก่ ปลดกระดุมเม็ดบนสุดตรงคอแล้วก็ไม่ได้รีด ปรากฏว่าเขาเคยอยู่ทางตอนใต้ของสหรัฐมา 2-3 ปี เพราะฉะนั้นภาษาอังกฤษเขาจึงฟังแปลกคล้ายสคาร์เล็ตโอ ฮาร่า ตอนดื่มเหล้าแปร์โนด์มากเกินไป

โผมเปนฮัวหน่าอาตี เขาบอก

ฮัวหน่าอาตี ผมทวนคำที่เขาพูด ทำท่าเข้าอกเข้าใจขณะที่นึกแทบแย่ว่ามันอะไรของมันวุ้ย ตีนี่คงจะเป็นที ...ชา ละกระมัง ต้องชาถูกต้องแล้วล่ะถึงจะตรงประเด็น

ขรับ ก็อมปูดาซิสเต็ม มาร์ค ย้ำ

อ๋อ! ไอ.ที. นั่นเอง! ผมร้อง มาร์คทำตาเขม็งอย่างไม่ชอบใจ ผมเลยต้องพูดต่ออย่างรวดเร็วว่า ภาษาอังกฤษของคุณดีมากนะ คุณอยู่อเมริกามากี่ปีน่ะ

โผมทามปี 1 กับอีกขรึ่ง ปริญญาโทที่จอจาเสตท แลวโผมก็ทามงานฮ้าปีที่บอริสัดปรากานในแอตแลนต้าในพะแนกอาตีขรับ

แน่นอน ผมสนอง

โอเค มาร์ค เอ้าต่อไปสเตฟานี ช็อง-มารีทำหน้าที่โฆษก

สเตฟานีเป็นผู้หญิงผมบลอนด์คนที่คางยื่นนั่นเอง

ภาษาอังกฤษของหล่อนติดสำเนียงฝรั่งเศสรุนแรงมาก ไวยากรณ์ก็เหลือรับประทาน แต่ตอนนี้ผมปรับหูให้ฟังเก่งขึ้นแล้วจึงพอไหว สเตฟานีรับผิดชอบด้าน จัดสือ (จัดซื้อ) ของงานด้านแปรรูปเนื้อวัวของบริษัท หล่อนมีความ ยีนดีม้าก ...ก ... ที่จะได้มาช่วยงาน ร้านน้ำชาแบบอาง
กริ๊ด

เห็นได้ชัดว่าสเตฟานีก็เหนื่อยยากกับการพูดภาษาอังกฤษพอๆ กับการฟัง พอพูดแนะนำตัวสั้นๆ จบลง หล่อนก็หันไปมองช็อง-มารี ตาขุ่นๆ เป็นเชิงว่า เอ้า! พูดจบตามที่คุณต้องการแล้ว พอใจหรือยังล่ะอีตาซาดิสต์!


ขอบใจมาก สเตฟานี ต่อไปนิโคลŽ ช็อง-มารีสั่งผู้หญิงอีกคนหนึ่งซึ่งผมสีเข้มตัดสั้น เป็นคนพูดเสียงเบาแต่ก็ชัดเจนดี หล่อนเป็นสมุห์บัญชีใหญ่ของบริษัทและมาดูแลเรื่องการเงินให้โครงการใหม่นี้ด้วย

คุณเคยไปอังกฤษใช่ไหมนิโคลŽ ผมถาม ฟังจากสำเนียงพูดของคุณแล้วคุณต้องเคยไปบ่อยแน่ๆ เลยŽ

กฎข้อแรกในการทำงานบริษัท ให้เอาใจแผนกการเงินให้มากเข้าไว้

ค่ะ สามีของช้านเป็นโคนอางกริ๊ดŽ หล่อนบอก ยิ้มอย่างไม่ปลื้มเท่าไหร่นัก ตายหงส์! หมอนั่นคงตายไปแล้วหรือไม่ก็คงหย่าละซินั่น! ผมนึก แต่จะถามตอนนี้ก็ยังไงๆ อยู่

อย่าหลงกลนิโคลนะŽ ช็อง-มารีเตือนผม เธอทำท่าใจดีไปยังงั้นเอง แต่จริงๆ แล้วใจแข็งอย่าบอกใครเลย นี่แหละเพราะเธอแท้ๆ การเงินของบริษัทเราจึงได้ดีเยี่ยม จะว่าไปเธอก็คือนายใหญ่ของที่นี่นะŽ

นิโคลหน้าแดง ในบรรดาทีมงานที่นั่งอยู่ตรงนี้มีบางคนที่ไม่ได้เรื่องเอาเลยแหละ ผมนึกในใจ ช็อง-มารีชมเชยนิโคลเรื่องงานอีกหลายคำจนนิโคลคงอยากเปิดกระดุมเสื้อเปิดอกให้เขาชมเชยหน้าอกของหล่อนบ้างเสียแล้วจะได้หายเขิน เอ! นี่ผมพูดโผงผางไปหน่อยหรือเปล่านะ

เอาล่ะครับ สรุปแล้วภาษาอังกฤษของพวกคุณก็ดีกว่าภาษาฝรั่งเศสของผมมากเลยŽ ผมบอกพวกเขา มองอย่างจงใจสื่อสารกับสเต-ฟานีและแบร์นาร์ด์เป็นพิเศษ ด้วยว่าทั้งสองคนนั้นภาษาอังกฤษแย่พอๆ กับภาษาฝรั่งเศสของผมเลยแหละ ผมซื้อ ซีดีรอมบทการฝึกสนทนาภาษาฝรั่งเศสมาแล้ว ขอสัญญาครับว่าผมจะรีบฝึกโดยด่วน ตู๊ตสวิต* ทุกคนมารยาทดีพอจะหัวเราะขันตลกของผม

พอทำความรู้จักกันเรียบร้อยแล้วผมก็พูดขึ้นว่าผมมีไอเดียอย่างหนึ่งจะบอก

ผมคิดว่าเราน่าจะตั้งชื่อโครงการของเรานะ เป็นชื่อชั่วคราวน่ะครับ มันจะได้ทำให้พวกเรารู้สึกเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันหน่อย อย่างโครงการทีไทม์อะไรแบบนั้นŽ

อ๋อŽ แบร์นาร์ด์ผลุดลุกขึ้นนั่งตัวตรงทันที ไม่ต้องหรอกครับ ก็เรามีชื่อร้านกาแฟอยู่แล้วนี่ ร้านมาย ที อิส ริชไงล่ะŽ

ผมนิ่วหน้าแต่คนอื่นกลับหัวเราะ ผมหันไปทางช็อง-มารีอย่างจะขอความช่วยเหลือ แต่เขากลับไม่สบตาด้วย มองไปเสียทางอื่น

ร้านน้ำชามาย ที อิส ริช หรือครับ เป็นชื่อร้านน้ำชานี่นะ แต่มันไม่ได้สื่อความหมายอะไรสักนิด ฟังไม่รู้เรื่องด้วยŽ

อ๋อŽ แบร์นาร์ด์อาจพูดภาษาอังกฤษไม่เก่ง แต่ถ้าพูดเป็นคำๆ ละก็เขาพูดฟังรู้เรื่องทีเดียว มาย ที อิส ริช เป็นชื่อตลกๆ ไง แสดงอารมณ์ขันแบบอังกฤษแท้ๆŽ

อารมณ์ขันแบบอังกฤษเรอะ แต่พวกเราชาวอังกฤษไม่เคยพูดอะไรแบบนี้สักหน่อยŽ ผมแย้ง

อ้อŽ แบร์นาร์ด์หันไปทางเจ้านายเพื่อขอการสนับสนุน

ที่ถูกต้องควรเป็นคำว่าเทเลอร์ ... ช่างตัดเสื้อแทนคำว่า ที... ชาŽ
ช็อง-มารี อธิบาย

ช่างตัดเสื้อของคุณหรือครับŽ ผมยิ่งงงเข้าไปใหญ่ เหมือนกำลังดูหนังแนวเหนือจริง ซึ่งอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าซัลวาดอร์ดาลิก็จะบินผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง มีขนมปังบาแก็ตต์ ตุงออกมาจากหว่างขา

คำพังเพยมาย เทเลอร์ อิส ริช* ไงล่ะŽ ช็อง-มารี บอก

รวยหรือครับŽ ผมยังงง ซาลวาดอร์ ดาลิ บินเข้ามาแล้วล่ะ ผมนึก แต่ที่ผมไม่เห็นตรงช่องหน้าต่างก็คือหอไอเฟลเท่านั้นเอง

มาย เทเลอร์ อิส ริช* เป็นคำพังเพยอังกฤษนะŽ
(คำอธิบายจากผู้แปล *มีความหมายทำนองว่าถึงแม้จะเป็นช่างตัดเสื้อผู้ต่ำต้อย แต่ก็รวยได้เพราะค่าตัดเสื้อนั้นแพงมาก เทียบกับภาษาไทยคงคล้ายๆ ผ้าขี้ริ้วห่อทอง และมาย ที อีส ริช ก็คงพูดเล่นลิ้นให้แปลทำนองว่าผ้าขี้ริ้วห่อชา)

ไม่ใช่สักหน่อย ผมเถียง

แต่คนฝรั่งเศสเข้าใจว่ายังงั้น มันเขียนไว้ในหนังสือแบบเรียนภาษาอังกฤษของเรานะŽ

โอเค โอเค เข้าใจแล้วŽ ผมร้อง ทุกคนในห้องมองผมอย่างคาดหวังว่าถึงผมจะเข้าใจช้าไปบ้างแต่ในที่สุดผมก็จะต้องหัวร่อก๊ากออกมา

ผมเข้าใจแล้วครับŽ ผมประดิษฐ์ยิ้มเป็นเชิง ... ดีใจจัง คิดออกแล้ว!

ทุกคนผงกหัวหงึกหงัก ตกลงเป็นอันว่าความเข้าใจผิดได้รับการคลี่คลายแล้ว และปัญหาก็จบลงด้วยดี

แต่มันก็ยังเป็นชื่อร้านน้ำชาที่ฟังดูแย่อยู่นั่นเองŽ ผมติง ผมจำเป็นต้องแย้งเพื่อผลประโยชน์ของพวกเขาเอง ก็เพื่อผลประโยชน์ของโครงการเราน่ะแหละ

โอ!Ž

คุณจะเอาชื่อทีไทม์จริงๆ น่ะเหรอŽ ช็อง-มารี ทำท่าอาลัยอาวรณ์ มันพื้นๆ ไปหน่อยนะŽ

ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ไม่ใช่ นี่แค่ชื่อชั่วคราวเท่านั้นเอง ผมขอแนะนำว่ารอไว้จนสำรวจความต้องการของตลาดเสร็จเรียบร้อยเสียก่อน แล้วเราค่อยตั้งชื่อสินค้าคือชื่อร้านดีกว่า ระหว่างนี้เราเรียกชื่อชั่วคราวไปก่อน เป็นชื่อของงานน่ะครับ ถ้าคุณไม่ชอบชื่อทีไทม์ก็เอาชื่อที ฟอร์ ทู ไหมล่ะครับŽ

อุ๊ยไม่เอา!Ž สเตฟานีร้อง นี่มันก็พื้นๆ ไปอีกเหมือนกัน เราชอบชื่อขันๆ น่ารักๆ เหมือนอย่างที่แบร์นาร์ด์พูด คือเป็นอารมณ์ขันแบบคนอางกริ๊ดŽ

เอาฉือทีสกาเฟ่มั้ยขรับŽ มาร์คเสนอ ... ฉือที่เขาพูดนี่คือชื่อ

ทีสกาเฟ่เหรอŽ ผมฟังไม่รู้เรื่องอีกแล้ว

ครับ ที แล้วก็อะโพสโทรฟี่เอส กาเฟ่Ž มาร์คอธิบาย โดยมี
สเตฟานีพยักเพยิดสนับสนุนว่าดี ... ดี

ทีžส กาเฟ่ เหรอ ฟังไม่เป็นอังกฤษเลยนะŽ ผมท้วง

เป็นซิŽ สเตฟานีแย้ง พวกคุณมีชื่อเยอแย้ที่ใช้ อะโปสสตรอฟ อย่าง แอรี่žส บาร์* อย่างลิเบอร์ตี้žส สแต๊ฉู่Ž

บรู๊คลินžส บริดจ์Ž มาร์คพูดบ้าง

ทราฟัลการ์žส สแควร์Ž แบร์นาร์ด์เสริม

ไม่ช่าย ....Ž

โรลžส รอยซ์Ž แบร์นาร์ด์ไม่ยอมจบ

ไม่หรอกŽ คนพวกนี้ไปเอาเรื่องบ้าๆ แบบนี้มาจากไหนกันนะ

ในฝรั่งเศสอะไรแบบนี้ถือว่าเป็นอังกฤษมากเลยนะŽ ช็อง-มารี แทรกเข้ามาเป็นล่าม ที่ถนนช็องป์-เซลิเซ่ส์ยังมีร้านกาแฟแบบอเมริกันชื่อร้านแซนด์วิชžส กาเฟ่ เลยนะคุณŽ

ใช่Ž สเตฟานียืนยัน ใช้ปลายเล็บเคาะโต๊ะกุกๆ ประกอบคำพูด

โอเค แต่นั่นก็ไม่ใช่ภาษาอังกฤษนะŽ ผมยังยืนกราน เหมือนเวลาคุณเรียกที่ตั้งของแคมป์พักแรมว่า อังแคมปิ้งเง่อะŽ เรียกที่จอดรถว่า อัง ปาร์คกิ๊งเงอะŽ พวกคุณอาจจะคิดว่านั่นเป็นภาษาอังกฤษแต่มันไม่ใช่นะŽ

โอ๊ะ!Ž สเตฟานีหันไปหาช็อง-มารีอย่างจะขอให้เป็นผู้ตัดสิน ผมไปโจมตีภาษาฝรั่งเศสเข้าแล้ว สมควรจะได้ใบเหลืองนะนั่น

แต่ละประเทศก็รับเอาวัฒนธรรมของประเทศอื่นมาบ้างยังงี้แหละŽ ช็อง-มารีพูด ตอนผมอยู่อังกฤษ ทุกร้านอาหารจะต้องมีสตรอเบอรี่แครม บรูเล่ แต่แครม บรูเล่ก็คือแครมบรูเล่ จะมีสตรอเบอรี่เข้าไปได้ยังไง ถ้ายังงั้นทำไมไม่ทำสตรอเบอรี่บาร์แก็ตต์*เสียเลยล่ะ หรือไม่ก็สตรอเบอรี่
ก็อมมองแบร์ต์**Ž

ทีมฝรั่งเศสพยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นด้วยกับการตัดสินอย่างเข้มงวดแต่ยุติธรรมของผู้ตัดสิน ช็อง-มารี

ใช่ เหมือนอย่างพวกคุณคนอังกริ๊ดใส่นามโซ่มคั้น*** ลงไปใน
ชอมปาญ****น่ะแหละŽ สเตฟานีเสริม แมร์ด อลอร์ส์ ....บ้าชิบเป๋ง!Ž

แต่พวกคุณก็ใส่แบล็คคอแรนท์ ลิเคียวในแชมเปญด้วย เวลาจะทำเหล้าผสมเคียร์ รอยัล!*****Ž เรื่องนี้ผมอ่านเจอในหนังสือท่องเที่ยว แต่พอเถียงออกไปแล้วก็รู้สึกว่าไม่ควรเล้ย เพราะพวกฝรั่งเศสขมวดคิ้วใส่หมดทุกคน แบบว่าไม่ชอบใจเลยที่ผมย้อนอย่างหลักแหลมแบบว่าชั้นเป็นคนอังกฤษ ชั้นฉลาดนะเฟ้ย

ช็อง-มารีพยายามประนีประนอม

เราจะสำรวจตลาดแล้วก็ลองเลือกชื่อร้านที่เหมาะๆ กันต่อไปนะ แล้วก็จะทำเรื่องอื่นๆ ด้วย เราจะรวบรวมรายชื่อเอาไว้ว่าใครเสนอชื่อร้านว่าอะไรมั่งแล้วก็มาเลือกกันŽ

ครับŽ ผมรู้สึกตัวเองคล้ายหมาอัลเซเชี่ยนพลาสติกที่เขาตั้งไว้หลังรถ คือได้แต่ทำหัวด่อกแด่กไปเรื่อยๆ เพราะเริ่มรู้สึกว่าตัวเองได้แต่รับไอเดียเจ๋งๆ จากทางฝ่ายฝรั่งเศส ขณะที่ตัวเสนออะไรไปพวกเขาก็ไม่เอา

ให้แบร์นาร์ด์ดูเรื่องนี้ก็ได้Ž ช็อง-มารี แนะ

แบร์นาร์ด์ยิ้ม เขาเป็นคนกระตือรือร้นที่จะทำงาน ดูจากประกายตาโง่ๆ ที่แวววับขึ้นมาทันทีของเขา ผมก็เชื่อว่าเขาคงมั่นใจมาก ว่าถ้ามีไอเดียอะไรขึ้นมา เขาก็คงจะกล่อมใครต่อใครให้คล้อยตามได้โดยง่าย

โอเค! ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปในทางสร้างสรรค์มากŽ ช็อง-มารีชม เป็นการประชุมแบบธรรมชาติของผู้เจริญแท้ๆ ทีเดียว ประชุมกันแล้วก็ลงความเห็นกันได้ด้วยดีŽ

ลงความเห็นเรอะ เราตกลงอะไรกันไม่ได้เลยซักอย่างต่างหาก ซึ่งแบบนี้ก็มักจะลงเอยด้วยการจ้างที่ปรึกษามาออกความเห็นแล้วก็แอบติดสินบนต่างๆ นานาให้ไอ้บ้านั่นออกความเห็นว่าความเห็นที่ห่วยที่สุดนั่นละที่เจ๋งที่สุดละ แต่นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมได้เข้าประชุมกับคนฝรั่งเศส ดังนั้นผมจึงมีอะไรให้เรียนรู้อีกแยะ

นอกบริษัทนั้น การเข้าสู่สังคมเมืองปารีสของผมก็น่าเซ็งพอๆ กัน

ช็อง-มารีออกเงินค่าเช่าโรงแรมให้ผมพัก โรงแรมนี้อยู่ห่างจากประตูชัยหรือ อาร์ค เดอ ตริออมฟ์ ไปทางทิศตะวันตกราว 1 กิโลเมตร และเป็นย่านที่ดูไม่เป็นปารีสแม้แต่น้อย มันอยู่แยกจากถนนใหญ่ซึ่งกว้าง 8 ช่องทาง ชื่อซะเพราะเชียวว่าอเวนิวกองทัพใหญ่ ถนนสายนี้พุ่งออกจากใจกลางเมืองตรงไปสู่ย่านธุรกิจสร้างใหม่ซึ่งมีตึกระฟ้าเต็มไปหมดชื่อย่านลา เดฟ็องซ์

ตัวโรงแรมเป็นอาคารสมัยใหม่ รูปทรงพรรณนาให้เห็นภาพยาก ก่อด้วยหินปลอมสีขาวหม่นๆ เหมือนหิมะที่ถูกหมาเยี่ยวรดไปเล็กน้อยแล้ว ห้องพักของผมก็ทาสีเดียวกันกับตัวโรงแรมด้านนอก มันควรจะเป็นเตียงคู่แต่แคบเสียจนกระทั่งถ้าคน 2 คนยืนอยู่ในห้องพร้อมๆ กันก็ไม่มีที่พอให้ยืน เว้นเสียแต่ยืนประชิดและติดพันทำอะไรกันง่วนอยู่ เรื่องนี้นับว่าเป็นไอเดียที่ดี เพียงแต่ไม่ได้เกิดเหตุการณ์แบบที่ว่านั้นบ่อยเท่าที่ควรในช่วงที่ผมพักอยู่

แต่อย่างไรก็ตาม ย่านที่โรงแรมแห่งนี้ตั้งอยู่ก็นับว่าเป็นชานเมืองระดับหรูและมีชื่อย่านว่าเนยญี ผมแอบเรียกเอาเองเพื่อความสะดวกปากเสมอๆ ว่าย่านนิวลี่ ย่านนี้ไม่ได้ฟู่ฟ่าอะไร ค่อนข้างเหงา มีถนนสายชอปปิ้งเพียง 2-3 สาย เต็มไปด้วยร้านเล็กร้านน้อยแบบที่หมดไปจากอังกฤษแล้ว อย่างร้านขายปลา ขายเนยแข็ง ช็อคโกแลต ร้านขายเนื้อสด ร้านขายเนื้อซึ่งปรุงเป็นอาหารแล้ว ร้านขายเนื้อม้า แล้วก็ร้านซึ่งขายแต่ไก่อย่างเดียวก็มี

ดังนั้นเมื่อแบตของเครื่องเล่นไฮไฟขนาดเล็กของผมชักจะอ่อนลงเต็มทีแล้ว ผมก็เลยคิดว่าลองไปดูที่ร้านขายเครื่องเสียงและเครื่องมืออิเลคโทรนิคแถวบ้าน แล้วซื้ออะแด็ปเตอร์มาเสียบใช้ไฟฟ้าเอาดีกว่า วันเสาร์หนึ่งผมจึงออกจากโรงแรมแล้วเดินหาร้าน ซึ่งในที่สุดก็ไปเจอร้านๆ หนึ่งซึ่งหน้าร้านเต็มไปด้วยวิทยุ ไฟฉาย และอุปกรณ์อิเลคโทรนิค
ข้างในร้านมีเคาน์เตอร์ตู้กระจกยาวและชั้นซึ่งเต็มไปด้วยอะไรๆ จิปาถะ ตั้งแต่แบตเตอรี่ เครื่องดูดฝุ่นไปจนถึงเครื่องปั่นอาหาร ท่ามกลางข้าวของนานานั้นมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ เขาคาดผ้ากันเปื้อนพลาสติคสีเทาและใบหน้าก็เป็นสีเทาคล้ายกัน แบบว่าเป็นญาติของครอบครัวอัดดัมส์ แฟมิลี่ ที่บังเอิญตั้งรกรากอยู่ปารีสอะไรแบบนั้น

บองชูร์Ž ผมยิ้มแย้มทักทายแบบประจบเอาใจเอาไว้ก่อน นำหน้าภาษาฝรั่งเศสแย่ ๆ ที่กำลังจะตามมา

คนขายไม่ยิ้มตอบ เขาแค่มองนิ่งๆ ออกมาจากภายใต้พุ่มเส้นคิ้วที่แข็งและชี้โด่เด่ มองอย่างพิจารณาและคงจะได้ผลลัพธ์ออกมาไม่เป็นที่พอใจเลย

ก่อนอื่นผมควรเล่าเพิ่มเติมเสียก่อนว่าวันนั้นน่ะผมไม่ได้สวมสูทพอล สมิธตัวเก่ง ผมสวมเชิร์ตลายดอกไม้สีส้มแปร๊ดที่ซื้อมาจากตลาดนัดปอร์โตเบลโล่ที่ลอนดอนโน่น มันดูจัดจ้าแบบฮาวายๆ ซึ่งผมคิดว่าจะทำให้ดูหนุ่มดีและน่าคบหา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสวมกับกางเกงขาสั้นแบบยาวที่นักโต้คลื่นนิยมกัน แถมยังสวมรองเท้าผ้าใบสีแดงเพลิงอีกต่างหากขอบอก ผมอดสังเกตไม่ได้ว่าคนย่านเนยญีเขาไม่ได้แต่งตัวกันแบบผม แต่ฤดูใบไม้ร่วงวันนั้นอากาศก็อุ่นสบายดี น่าแต่งตัวโฉบเฉี่ยว ผมไม่เคยนึกว่ากะอีแค่เสื้อผ้ามันจะมีผลอะไรกับการซื้ออุปกรณ์อิเลคโทรนิคส์ด้วย

เชอ ... ผมŽ ผมเริ่มประโยค แต่แล้วนึกขึ้นได้ว่าผมไม่รู้หรอกนะว่าไฮไฟนั้นภาษาฝรั่งเศสว่ายังไง ยังจะปลั๊กสามตา ปลั๊กธรรมดาแล้วก็อะแด็ปเตอร์อีกเล่า ขนาดคำว่าไฟฟ้าผมก็ยังมิรู้ ในอังกฤษนั้นถ้าจะซื้ออะไรคุณก็แค่เข้าซูเปอร์สโตร์แล้วก็หยิบเอาเอง ไม่ยังงั้นก็ชี้ๆ เอาให้คนขายหยิบให้

เช อัง ไฮไฟŽ ผมเริ่ม ทำเสียงไฮไฟให้เป็นแบบฝรั่งเศสหน่อยๆ ว่า อาฟา คนขายไม่ได้ทำหน้างง ซึ่งทำให้ผมมีกำลังใจขึ้นบ้าง แต่ก็นั่นแหละนะ เขาก็ไม่ได้ทำหน้าไยดีแม้แต่น้อยด้วยเช่นเดียวกัน ผมพูดแบบดำน้ำมั่วๆ ต่อไปว่า เช อัง อาฟา อ็องเกลส์ ..... ผมมีไฮไฟอังกฤษŽ ยิ้มแบบขอโทษขอโพยคั่นไว้แบบว่าขอโทษนะครับ ผมจะพยายามอธิบายอย่างเต็มที่ กรุณาอดทนฟังสักนิดเถอะครับ เช อัง อาฟา อ็องเกลส์ เมส์ อิซิ.... ผมมีไฮไฟอังกกฤษแต่ว่ามัน ....Ž ผมพยายามทำท่าสิ้นหวังซึ่งยากมากที่จะแสดงให้อีกฝ่ายหนึ่งเข้าใจ แต่พนักงานร้านก็ยังมองเฉยอย่างไม่สนใจจะช่วยเหลือ

ช่างแม่งเฮอะ ผมตัดสินใจ แล้วก็พูดภาษาอังกฤษพรืดออกมา ผมอยากได้อะแด็ปเตอร์ จะเอาไปเสียบเครื่องไฮไฟที่เอามาจากอังกฤษ จะได้ใช้ไฟฟ้าของที่นี่ได้Ž ผมอธิบายไปก็ทำมือทำไม้ประกอบไปด้วย

ปกติผมเคยนึกว่าคนฝรั่งเศสนั้นชอบพูดออกท่าทาง แต่อีตาคนนี้ไม่ยักกะใช่แฟนของมาร์เซล มาร์โซ

ปาร์เลซ์ ฟร็องเซส์ ... พูดฝรั่งเศสซิŽ เขาบอกผม ทำเสียงเฮอะตบท้ายอันเป็นประเพณีปฏิบัติของคนย่านเนยญีซึ่งแสดงความหมายโดยนัยว่า ไอ้โง่อังกฤษห่วยแตกเอ๊ย

ถ้าข้าพูดได้ข้าก็คงพูดแล้วละเว้ยไอ้เฮงซวยŽ ผมด่าออกไป รู้สึกสบายขึ้นเยอะเลยที่ได้ด่าแรงแล้วเขาก็ไม่เข้าใจแบบนั้น

คนขายยักไหล่เหมือนกับจะพูดว่า

ไม่ว่าเอ็งจะมีปัญหาอะไรมันก็ปัญหาของเอ็งละวะ ไม่ใช่ปัญหาของข้าซักกะหน่อย ก็น่าสงสารอยู่หรอก แต่ว่ามันตลก เพราะดูจากสารรูปของเอ็งแล้วมันก็ไอ้งั่งที่ชอบทำอะไรโง่ๆ จนลำบากเดือดร้อนอยู่เรื่อย แล้วก็ให้ตายเถอะ ไอ้เสื้อของเอ็งนี่มันก็เหลือทนจริงๆŽ

เนี่ย แค่ยกไหล่จิ๊กเดียวแปลได้ตั้งมากตั้งมายถึงเพียงนี้

ในเมื่อไม่มีทางที่ผมจะชนะการแข่งขันยกไหล่ หรือจะได้อะแด็ป
เตอร์ตามความต้องการ ผมก็เลยเดินออกจากร้านมา

ผมผละจากร้านมาได้ยังไม่ทันถึงหลา ผมก็ตัวแข็ง ขายกค้างในท่ามวยไท้เก๊ก เข่างอและขาข้างหนึ่งยกค้าง

ก็ขี้หมาสีเหลืองอ๋อยน่ะซิ ติดอยู่ที่ส้นรองเท้าผ้าใบสีแดงคู่สวยของผม

ชิต!Ž ผมอุทานคำด่าภาษาอังกฤษซึ่งเผอิญแปลว่าขี้

และแล้วผมก็ได้ยินเสียงคนขายอุปกรณ์ไฟฟ้าร้องตะโกนแว่วมาในจินตนาการ

เขาต้องว่า แมร์ด*โว้ยไอ้คนต่างชาติ!Ž

ปารีสนั้นมีอะไรเหมือนทะเลอยู่หน่อยๆ ผมเริ่มสังเกต เพราะถ้าคุณเป็นปลาฉลามละก็ ทะเลจะเป็นที่อยู่อาศัยชั้นดีทีเดียว มีอาหารทะเลให้กินเยอะแยะ และถ้าใครทำแน่กับคุณ คุณก็กัดมันขาด 2 ท่อนได้ง่ายๆ ถูกล่ะที่ว่าคุณอาจไม่ได้ชอบขี้หน้าคนทุกคน เอ๊ย ปลาทุกตัว แต่คุณอยู่ของคุณสบายๆ ในทะเลโดยไม่ต้องยุ่งกับใครก็ได้

ถ้าคุณเป็นคน คุณอาจจะลอยคอเล่นในน้ำทะเลได้ก็จริง แต่ก็อาจถูกฉลามงาบเอาไปเสียเมื่อไหร่ก็ได้อีกเหมือนกัน

ดังนั้นสิ่งที่ถูกต้องที่สุดที่ควรจะทำคือรีบแปลงร่างเป็นฉลามเสียโดยเร็วนั่นแหละเหมาะที่สุด

และวิวัฒนาการขั้นแรกของการเป็นฉลามก็คือต้องพูดภาษาฉลามให้ได้เสียโดยเร็ว

ผมมีซีดีบทสนทนาภาษาฝรั่งเศสให้ฝึกพูดเรียบร้อยแล้ว แล้วก็
คิดว่าคริสตีนผู้ช่วยคนสวยของช็อง-มารีก็คงจะเต็มใจช่วยติวเข้มให้บ้างในบางครา ธ่อ! เป็นฉลามทั้งทีก็ควรมีครีบสวยๆ หน่อยเซ่! คริสตีนเหรอ คิดผิดอะไรปานนั้น

ผมไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่คิดว่าความรักคือการทำแต้มให้ได้มากๆ เหมือนแต้มเทนนิสหรอกนะ แล้วก็เรื่องรักๆ ใคร่ๆ นี่ผมก็ไม่ได้ประสบผลสำเร็จบ่อยนักด้วย นี่จึงเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมแจ้นออกมาจากอังกฤษทันทีที่ได้รับข้อเสนอดี ผมมีแฟนอยู่ที่ลอนดอนคนหนึ่งชื่อรูธ แต่ความสัมพันธ์ของเรามีแต่จะทำให้เราต่างคนต่างแย่ลง เราโทรถึงกัน นัดแนะว่าจะพบกันที่ไหนเมื่อไหร่ แล้วต่างคนต่างก็รอว่าฝ่ายไหนจะมีข้อแก้ตัวดีๆ มายกเลิกนัดได้ก่อนกัน แต่ถ้าไม่ได้ยกเลิกนัดและได้มาพบกันเราก็ทำอยู่ 2 อย่าง อย่างใดอย่างหนึ่ง คือทะเลาะกันบ้านแตกหรือไม่ก็มี
เซ็กซ์กันอย่างรุนแรงแบบถล่มโลก หลังจากนั้นก็จากกันไป ไม่เจอะเจอกันอีกราว 2 สัปดาห์ก่อนจะโทรนัดกันใหม่อีกครั้ง วนเวียนอยู่อย่างนี้เอง สรุปก็คือเราต่างมีความเห็นตรงกันว่า การที่ผมตกลงใจย้ายประเทศในคราวนี้ บางทีอาจจะเป็นการยืนยันให้แน่ใจก็ได้ว่าเราต่างไม่เหมาะกันหรอกนะ

ตอนที่ผมก้าวออกจากลิฟต์มุ่งหน้าไปหาคริสตีนนั้น ผมไม่ได้ทำไอ้อะไรที่รุนแรงแบบถล่มโลกนั่นมาราว 2 สัปดาห์แล้วเห็นจะได้ แต่ถึงแม้ผมจะไม่ถูกกดดันจากการสูบฉีดของฮอร์โมน ผมก็ยังยอมรับอยู่นั่นเองว่าคริสตีนน่ะสวยบาดใจ ผมของหล่อนยาวสยายไม่เป็นรูปไม่เป็นทรงอะไร ซึ่งเป็นทรงผมของผู้หญิงฝรั่งเศสทั่วๆ ไปนั่นแหละ ผมทรงนี้ทำให้หล่อนต้องเสยบ่อยๆ ไม่ให้ตกระหน้าผาก ท่าทางที่เสยผมนั้นก็เซ็กซี่อย่าบอกใคร คริสตีนผอมมาก ซึ่งผู้หญิงฝรั่งเศสทั่วไปก็รูปร่างแบบนี้ แต่รูปร่างที่ผอมก็ไม่ได้ทำให้ขาดส่วนโค้งส่วนเว้าเย้ายวน คริสตีนตาสวยมาก เป็นสีน้ำตาลอ่อนเกือบจะเป็นสีทอง และสายตาที่มองมายังผมนั้นก็ไม่ได้บอกความเวทนา เหมือนผมเป็นแค่ไอ้ค่อมกวาสิโมโดแห่งเรื่องชายค่อมแห่งนอตเตรอดามแต่อย่างใด ผมเดินเข้าไปในห้องทำงานของหล่อนทีไร คริสตีนก็จะกระพือขนตาดกหนาต้อนรับ ทำให้ผมรู้สึกมีกำลังใจที่จะทำงานก่อร่างสร้างร้านน้ำชามากขึ้น แทนที่จะทำไปแค่วันๆ พอเสร็จ

ภาษาฝรั่งเศสแบบอะร้าอร่ามที่ผมพูดทำให้คริสตีนหัวเราะและการทำให้หล่อนหัวเราะได้แม้จะทำให้ตัวเองดูแย่ผมก็มีความสุข

ตู เอส์ โปรเฟสเซอร์ ปูร์ มัว ..... คุณเป็นครูสำหรับผมŽ สัปดาห์แรกที่ไปทำงานผมก็พูดผิดๆ ถูกๆ กับหล่อน

คริสตีนหัวเราะ และผมก็ทำเป็นงอน

น็อง, เชอ เวอ ปาร์เล่ร์ ฟรองเซส์ .. ไม่นะ ... ผมอยากพูดฝรั่งเศส ผมพยายามบอกอีก

และหล่อนก็หัวเราะอีก คราวนี้ตอบอะไรมาบางคำที่ผมไม่เข้าใจ

ตู อัปปรองเดรอ อองเกลส์ อาแวค มัว? .... คุณเรียนภาษาอังกฤษกับผมมั้ย ผมแนะ นูส์ .... เรา ....เอ้อ ...

ผมพยายามทำมือทำไม้ซึ่งทำได้ไม่ดีนักจึงดูคล้ายผมจะชวนหล่อนไปทำอะไรสักอย่างเชิงนรีเวชศาสตร์

แต่การทำมือทำไม้ประกอบคำพูดของผมก็ไม่ได้ทำให้คริสตีนโกรธเลิกพูดด้วยไปเลย เราได้ออกไปดื่มหลังเลิกงานกันครั้งหนึ่งที่คอกเทล
บาร์ใต้ดินซึ่งดูหรูหราและราคาแพงตรงถนนซอยแถวๆ ช็องป์-เซลิเซส์ เป็นคอกเทลบาร์ซึ่งพวกลูกค้าจะนั่งวางมาดบนเก้าอี้นวมออกแบบโดยฟิลิปป์ สตาร์ค เพื่ออวดโก้

ผมชโงกตัวเข้าไปหาคริสตีน แล้วเราก็คุยกันเรื่องชีวิตในลอนดอนและปารีสโดยใช้ภาษาอังกฤษปนฝรั่งเศส ผมคุยจ้อเหมือนนกพิราบคู

เรากำลังคุยกันสนุกและทวีความสนิทสนมกันถึงขั้นนิ้วกระทบถูกกันนิดๆ หน่อยๆ แล้ว เมื่อจู่ๆ คริสตีนก็เป็นซินเดอเรลลาขึ้นมาดื้อๆ

ม็อง แทร็ง ... รถไฟของฉันค่ะŽ หล่อนบอก

น็อง ... น็อง เลอ เมโทร แอส์ต์ แทรส์ บรื้น ... บรื้น ...Ž ผมขัด พยายามบอกว่าจะรีบไปไหนล่ะ รถเมโทรนะแล่นเร็วออกจะตายไป ยังไงก็จะนำหล่อนไปถึงบ้านก่อนหล่อนกลายเป็นฟักทองแน่ๆ

คริสตีนส่ายหน้า เอาแผนที่รถใต้ดินพับได้มากางให้ผมดู ชี้บอกว่าหล่อนอยู่นอกเมืองไปตั้งไกล

เวียงส์ เชซ์ มัว ... ไปค้างบ้านผมก็ได้Ž ผมชวนอย่างใจป้ำ เป็นประโยคที่ผมก๊อปมาจากซีดีรอมฝึกพูดฝรั่งเศส เวียงส์ เชซ์ มัว เอ้อเฮอ ฟังยังกะเสียงจูบ

หล่อนทำเสียงจุ๊ดุผม ชะโงกเข้ามาจุ๊บผมนิดนึงที่ริมฝีปาก ลูบคางผมด้วยปลายนิ้ว แล้วก็ผละจากไป ทิ้งให้ผมแข็งขึงที่อยู่ที่โต๊ะเดียวดาย

ผมไม่เห็นเข้าใจเลย ผู้หญิงอังกฤษส่วนมากที่ผมชวนไปดื่มหลังเลิกงานนั้นจะทำอย่างใดอย่างหนึ่งใน 2 อย่างเท่านั้น คือบอกออกมาโผงผางเลยว่าผมไม่เซ็กซี่พอ หรือไม่อย่างนั้นก็ติดหนึบหนับเหมือนถูกเป่ามนตร์ไปแล้ว เอ! หรือว่าผมเดทสาวที่ตายด้านเข้าแล้ว








เช้าวันรุ่งขึ้นผมเลยยกกาแฟไปฝากคริสตีนถึงห้องทำงาน

เซอ ซัวร์, ตู เวอซ์..... เย็นนี้คุณอยากจะ ....Ž ผมปล่อยให้หล่อนเติมคำในช่องว่างเอาเอง จะเติมธรรมดาๆ แบบมีคลาสหน่อยหรือจะเติมแบบถึงลูกถึงคนก็ตามใจ

บัวร์ อัง แวร์? ...ดื่มสักแก้วยังงั้นใช่ไหมคะŽ หล่อนถาม เติมคำในช่องว่างเป็นแค่คำชวนขั้นพื้นฐาน โอเค ยังไงก็ได้เริ่มต้นละวะ ผมนึก

อ็อง เซอ เรอทรูฟ โอ บาร์ อา ดิซ-เนิฟ เวอร์ ? ... เราจะพบกันที่บาร์ตอนทุ่มนึงใช่ไหมคะ หล่อนพูดต่อ

พบกันที่บาร์เลย จะได้ไม่มีใครเห็น ดี ผมนึก เมื่อวานตอนที่เราออกจากบริษัทไปด้วยกัน ผู้คนตรงช่องทางเดินเลิกคิ้วกันใหญ่




เมื่อพบกันที่บาร์ตอนทุ่มนึงวันนั้นคริสตีนไม่ได้อยากคุยเป็นภาษาอังกฤษสักเท่าไหร่ หล่อนถามผมเป็นภาษาฝรั่งเศสว่าผมแต่งงานหรือยังและมีลูกอยู่ที่ลอนดอนหรือเปล่า

เมส์ น็อง ... โอ๊ย! ไม่มี!Ž ผมร้อง

ปูกัว ปาส์ ... ทำไมถึงไม่มีล่ะคะŽ

เจ๊งŽ ผมทำท่าอธิบาย ภาษาฝรั่งเศสของผมไม่ดีพอที่จะอธิบายอะไรยาวๆ อย่างความสัมพันธ์ระหว่างรูธกับผมที่พังครืนไปเสียแล้ว

คริสตีนกระพือขนตาดกหนา และแล้วซินเดอเรลลาก็จากไป 2 ทุ่มเป๊ะตามเวลา

ผมชักจะไม่เข้าใจผู้หญิงฝรั่งเศสเสียแล้ว พวกหล่อนชอบให้มีการแปลกใจก่อนมีเซ็กซ์ หรือชอบมีเซ็กซ์แบบขรึมๆ แบบเลิศล้ำในต่ำใต้ หรือว่าชอบให้ปล้ำกันแน่ละเนี่ย (แต่ผมว่าไม่หรอกนะ ผมยังไม่เห็นผู้หญิงชาติไหนชอบให้ผู้ชายปล้ำเลยสักคน)

หรือว่าผู้หญิงฝรั่งเศสเขาเป็นกันยังงี้ คือชอบเปรียบเทียบว่าฝรั่งเศสเป็นยังไงอังกฤษเป็นยังไง คริสตีนน่ะมาทำท่าเย้ายวนใจให้ผม
หัวปั่นเล่น แต่เอาเข้าจริงก็ถอยห่างเพราะกลัวติดเชื้อโรควัวบ้าจากคนอังกฤษ


ผมลองเปิดดูในรายงานที่ได้รับมาเพื่อจะหาว่าคนฝรั่งเศสนั้นเขาเห็นพวกเราชาวอังกฤษเป็นยังไงมั่ง


ถึงแม้จะไม่ได้คำตอบเป๊ะๆ ออกมาว่าทำไมคริสตีนถึงไม่ยอมนอนกับผม แต่การอ่านรายงานก็ให้ข้อคิดดีๆ หลายอย่างเหมือนกัน เรื่องแรกก็คือสิ่งที่คนฝรั่งเศสรู้เกี่ยวกับอังกฤษนอกเหนือจากเรื่องโรควัวบ้าและการเป็นอันธพาลของเราตอนเชียร์ฟุตบอลแล้ว ก็คือเช็คสเปียร์ ควีนเอลิซาเบธ เดวิด เบ็คแคม มิสเตอร์บีน แล้วก็เดอะ โรลลิ่ง สโตนส์ (ทุกชื่อนี้เป็นข้อมูลเชิงบวกทั้งนั้นเลย น่าอัศจรรย์อยู่เหมือนกัน) อ้อ! แล้วก็มีคำว่าชาด้วย พวกฝรั่งเศสมีความเห็นว่าเป็นเครื่องดื่มที่หรูมากทีเดียว

คนฝรั่งเศสนั้นเป็นพวกชอบอะไรหรูๆ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่เคยไปตามร้านกาแฟถูกๆ แถวชายหาดของอังกฤษซึ่งเด็กเสิร์ฟเป็นเด็กนักเรียนอายุ 15-16 มาฝึกงาน พวกนี้จะแกล้งลูกค้าโดยเอาฉี่ม้ามาคนๆ ใส่กาแฟแทนครีม (ผมนี่แหละเคยแกล้งเค้ามาแล้วถึงได้รู้ดี) ร้านกาแฟในฝรั่งเศสนั้นน้ำชาถ้วยหนึ่งราคาเป็น 2 เท่าของเอสเพรสโซ่เลยนะนั่น

ให้ตายเถอะ! ผมนึก ทำไมถึงได้ไม่มีคนคิดทำร้านน้ำชาแบบอังกฤษในฝรั่งเศสก่อนหน้านี้นะ แล้วทำไมผมถึงได้ไม่มีทีมงานที่เข้าท่ามากกว่านี้หนอ

ลูกน้องในทีมของผมควรจะต้องอ่านทัศนคติของคนฝรั่งเศสที่มีต่อคนอังกฤษที่ผมยกเอามาเล่านี้ และต้องอ่านส่วนอื่นๆ ในรายงานให้หมดด้วย แต่พอผมถามพวกเขาทีไรว่าอ่านรายงานแล้วมีความเห็นว่ายังไงมั่ง รู้สึกยังไงหือ พวกเขาก็จะตอบแค่ น้าโสนจายม้าก .. ก ...Ž เท่านั้นเอง เชื่อเหอะว่าพวกเขาไม่ได้อ่านร้อก เท่าที่ผมดูนั้นลูกทีมของผมไม่ได้สนใจไยดีโครงการนี้เลย นี่เพิ่งจะย่างเข้าฤดูใบไม้ร่วงเท่านั้นเองแต่พวกเขาก็เป็นไม้ผลัดใบยืนต้นโกร๋นไปแล้ว

ผมเห็นท่าจะต้องไปพูดกับช็อง-มารีขอให้ย้ายสเตฟานี แบร์นาร์ด์ และมาร์คไปทำโครงการอื่นที่พวกเขาสนใจเสียแล้ว ไปอยู่ห่างๆ ร้านน้ำชาแบบอังกฤษของผมเสียเถอะ

พวกเขาจะต้องเกลียดขี้หน้าผมแน่ๆ แต่ผมก็ไม่มีทางเลือก

ผมบอกช็อง-มารีว่าผมมีเรื่องจะต้องปรึกษา เขาบอกว่าถ้ายังงั้นเราไปพูดกันระหว่างอาหารกลางวันเที่ยงนี้เลยเถอะ วันนี้เป็นวันสำคัญจึงควรไปกินอาหารกลางวันกัน

ช็อง-มารีไม่ได้พูดเกินจริงเลย

เราออกจากสำนักงานตอน 12.30 น. โดยมีเสียงผู้คนร้องบอก 
บ็อง นับเปตีต์ ... ขอให้ทานอาหารให้อร่อยๆŽ ระเบ็งเซ็งแซ่ อวยชัยให้พรกันเสียราวกับอวยพรคริสตมาส อาหารกลางวันทุกมื้อคือการเฉลิมฉลอง หรือไม่จริงล่ะ

บนถนนเต็มไปด้วยคนทำงานออฟฟิศท่าทางเฉลียวฉลาด แถวนี้ใกล้ช็องป์-เซลิเซส์ ดังนั้นจึงมีสาวๆ ใช้สินค้าต่างๆ ของชาแนลและ
ดิออร์เต็มไปหมด แว่นกันแดด กระเป๋าถือ กระโปรง แต่ก็มักจะเป็นผู้หญิงวัยกลางคนหน่อยซึ่งมีเงินพอจะซื้อได้ นอกจากนั้นก็มีพวกเลขาสาวๆ ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว สวมยีนของดีไซน์เนอร์ดังๆ พวกนี้ปล่อยผมยาวสยายเหมือนคริสตีน เสื้อเกาะอกนั้นทำให้พวกหนุ่มๆ ใส่สูทมองตาเป็นมัน รวมทั้งช็อง-มารีซึ่งกวาดตาขึ้นๆ ลงๆ ระหว่างอกกับสะโพกของสาวๆ ตลอดทางที่เราเดินไป

ผู้หญิงมาดหรูในสูทผ้าขนสัตว์อย่างหนาของดีไซเนอร์ชื่อดัง 2 คน เดินผ่านเราไป ปารีสมีผู้หญิงท่าทางแข็งแรงเทอะทะแบบม้าๆ อย่างนี้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าพวกหล่อนเก็บม้าเอาไว้ที่ไหน อาจจะเลี้ยงในห้องใต้ดินก็ได้

วันนี้เป็นวันสำคัญยังไงหรือครับŽ ผมอดถามช็อง-มารี ไม่ได้

เดี๋ยวก็รู้Ž เขาตอบ ยิ้มกว้างให้หน้าท้องของสาวที่สวนไป

ที่มุมถนนมีบราซเซอรี* แบบปารีสแท้ๆ อยู่ร้านหนึ่ง มีโต๊ะหินอ่อนกลมตั้งอยู่ที่ทางเท้า 6 ตัวล้อมรอบด้วยเก้าอี้สาน ตรงนั้นเป็นเฉลียงกระจกยื่นออกมาจากตัวอาคาร

ช็อง-มารีคว้าเก้าอี้ตรงโต๊ะตัวสุดท้ายที่ยังว่างอยู่ไว้ได้อย่างเฉียดฉิว ไม่สนใจต่อเสียงด่าอย่างอารมณ์เสียของผู้ชายซึ่งกำลังตั้งท่าจะนั่ง

เราโชคดีŽ เขาบอก ที่ปารีสนี่วันไหนอากาศดีละก็ โต๊ะที่ทางเท้าจะเต็มหมด ตามร้านกาแฟชั้นดีน่ะนะŽ

เมนูหุ้มด้วยพลาสติค 2 เล่มมาถึงโต๊ะ คนเสิร์ฟเป็นชายผมสีเทาท่าทางหงุดหงิดชวนทะเลาะ เขาสวมเครื่องแบบพนักงานเสิร์ฟคือเสื้อขาวกางเกงดำและแจ๊คเก็ตเอวลอยสีดำ กระเป๋าหลายกระเป๋าตุงไปด้วยเศษเหรียญ เขาหยุดที่โต๊ะเรานิดหนึ่ง นานแค่พึมพำบอกอะไรบางอย่างที่ผมฟังไม่ออก รู้แต่เพียงว่าเป็นอาหารพิเศษประจำวันนี้เท่านั้น เขาใช้ปลายนิ้วทิ่มพรวดลงที่กระดาษกาวสีฟ้าที่สอดอยู่ตรงปกเมนูประกอบคำพูดด้วย จากนั้นก็ถลันถลาไปหาลูกค้าอีกโต๊ะหนึ่ง ไม่ว่าอาหารพิเศษประจำวันอะไรก็ตาม ผมก็อ่านลายมือขยุกขยิกที่เขียนไม่ออก เห็นมีแต่เขียนว่า เครแต็ง โดแฟ็งŽ ... มันเกี่ยวอะไรด้วยกับปลาโลมาที่ต่อมไทรอยด์บกพร่องก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมแปลแล้วก็นึกในใจ เราจะหารือกันเรื่องอะไรเรอะŽ ช็อง-มารีถามขึ้น เขาเหลือบดูเมนูแค่ผ่านๆ แล้ววางลงข้างๆ

เอ้อ .......Ž ผมพยายามอ่านเมนูแล้วก็รวบรวมความคิดไปด้วยพร้อมๆ กัน

ทันใดนั้นบริกรก็ปรากฏกายขึ้นอีกครั้งแล้วก้มลงมองเรา ช็อง-มารียิ้มให้ผมอย่างให้เกียรติเป็นคนสั่งก่อน

เอ้อ ........Ž ผมเอ้อซ้ำ

บริกรพ่นเสียงออกจากลำคออย่างฉุนเฉียวแล้วสะบัดหน้าพรืดไป เขาเกลียดผมไปเรียบร้อยแล้วนะนั่น แค่พูดเอ้อเขาก็จับได้ว่าผมเป็นคนอังกฤษแล้วเหรอ

รายงานเล่มนั้นน่ะ ...................Ž ช็อง-มารีชงักแล้วนิ่วหน้า เขาเรียกว่าอะไรนะ ดีดู ........

เอ้อ

เรานั่งรอบริกรอยู่ตรงนี้มาอึดใจใหญ่แล้วนะ

ดีดูมากเรอะ เขาถาม
ดูดีมากครับ ผมบอก แก้คำพูดให้ด้วย

รายงานการสำรวจความต้องการของลูกค้าของมาร์ค แอนด์ สเปนเซอร์น่ะดีมากเลยนะ ดูดีทีเดียว พวกนี้โง่จริงๆ ที่ปิดสาขาในฝรั่งเศสเสียแบบนั้น คนฝรั่งเศสน่ะชอบสินค้าอังกฤษออกจะตายไป

เอ้อ คุณอยากทานอะไรครับ

แซฟเวร่อร์ โชด์ ........ แพะร้อน! เขาบอก

แซฟเวร่อร์ ?

ตัวเมียไง ก็เหมือนแกะนั่นแหละแต่มีอะไรนะบนหัว คอร์น ... ข้าวโพดหรือ ช็อง-มารีถาม

ตัวที่มีข้าวโพดอยู่บนหัวหรือครับŽ ผมงง

เขาเรียกฮอร์นใช่มั้ย เขานึกออก

อ๋อ แพะนั่นเอง ผมนึกออกบ้าง

ใช่ แพะ

กินแพะร้อนเนี่ยนะ

บริกรโฉบวูบเข้ามาอีกครั้ง

แซฟเวร่อร์ โชด์ ผมสั่ง ถ้ากินแล้วเกิดเขางอกขึ้นมาผมก็จะปลิดส่งให้ช็อง-มารี

2 ที่ ช็อง-มารีเสริม

เอต์ ก็อมม์ บวสช็อง?* .... แล้วเครื่องดื่มล่ะครับŽ บริกรถาม

(ปลาเรอะ ผมนึกในใจ เค้าต้องกินปลาคู่กับแพะด้วยหรือนี่) นี่แหละคือเหตุผลที่ชอบกินอาหารกลางวันในร้านแบบคาเฟ่ทีเรียซึ่งเป็น
บุฟเฟ่ต์ จะกินอะไรก็หยิบๆ เอา

อุน เลฟฟ์ ..... เลฟฟ์ขวดนึงŽ เจ้านายผมสั่ง เลฟฟ์คือยี่ห้อเบียร์Ž เขาอธิบาย

นึกออกแล้ว ปลาน่ะเขาว่าปวสซ็อง ส่วนบวสซ็องนั้นคือเครื่องดื่ม

โอเค เดอซ์ ....สองเลยŽ ผมเสริม

บริกรคว้าเมนูแล้วผละจากไปโดยไม่ได้จด คนปารีสได้หยุดพักกินอาหารกลางวันถึง 2 ชั่วโมง แต่ถ้ากินนิดเดียวแบบนี้ก็แปลว่าจะมีเวลาเหลือให้ทำอะไรๆ อื่นอีกตั้ง 1 ชั่วโมงกับอีก 59 นาที หลังการสั่งอาหาร ใครนะเป็นคนว่าๆ คนอเมริกันเป็นต้นคิดฟาสต์ฟู้ด

เราจะหารือเรื่องอะไรกันเรอะŽ ช็อง-มารีถาม

เรื่องทีมงานที่คุณจัดหาให้น่ะครับŽ ผมเริ่ม แล้วก็จนต่อถ้อยคำเพียงแค่นั้น ทีมนี้ของผมน่ะŽ .... ผมไม่อยากได้พวกเขาเลยครับ ผมอยากจะบอกอย่างนี้แต่นุ่มนวล ซึ่งจนบัดนี้ก็ยังนึกหาถ้อยคำไม่ได้

ผมไม่ต้องการเขาหรอกนะครับŽ ผมพูดออกไป ซึ่งไม่ได้ฟังดูแย่เท่ากับ ผมไม่อยากได้พวกเขาž ใช่ไหมนั่น

ช็อง-มารีหัวเราะเสียงเครียดๆ แล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้

บริกรเดินกลับมาวางมีดและส้อมซึ่งห่อด้วยกระดาษเช็ดปากสีเหลือง มีดนั้นเป็นฟันเลื่อยและปลายแหลมเปี๊ยบ ผมได้แต่หวังว่าเจ้านายคงไม่โกรธจนถึงกับกระชากมันออกมากระซวกคอผมหรอกนะ

คุณไม่อยากได้พวกเขาเรอะŽ เขาถาม

ยังไม่อยากได้ครับŽ ตอนนี้ผมอยากได้คนมาทำรีเสิร์ชหาสถานที่ๆ เหมาะๆ สำหรับเปิดร้าน ต้องการคนมาสำรวจความต้องการของผู้บริโภคตามตัวอย่างรายงานที่ผมส่งให้อ่านและหวังใจว่าพวกเขาคงจะกำลังอ่านอยู่ ว่าลูกค้านั้นเขาต้องการกินอะไรและในมื้อไหน ผมอยากได้คนมาช่วยคิดชื่อและคิดโลโก้ร้าน ซึ่งสิ่งที่ผมต้องการเหล่านี้แบร์นาร์ด์ สเตฟานี แล้วก็คนอื่นๆ ทำให้ผมไม่ได้เลย

ช็อง-มารีนิ่งตรอง แต่เขาก็ไม่ได้เอื้อมมาหยิบมีด .... ยังไม่ได้หยิบมีด

เขาถอนใจยาว

บริษัทฝรั่งเศสไม่ได้บริหารเหมือนบริษัทอังกฤษหรืออเมริกันหรอกนะŽ เขาพูด

บริการเดินกลับมาพร้อมด้วยเบียร์ 2 แก้วไอเย็นจับจนขาว

วู ซาเวซ์ เดส์ ฟริตส์? ........ มีเฟรนซ์ฟรายมั้ยŽ ช็อง-มารี ถามคนเสิร์ฟผู้ซึ่งอาจได้ยินหรืออาจไม่ได้ยินก็ได้ทั้ง 2 อย่าง ที่คุณพูดน่ะถูกทุกอย่าง เว้นนิโคลซึ่งเป็นหัวหน้าฝ่ายการเงิน และต้องคอยตรวจตราทุกโครงการ แล้วก็มาร์คซึ่งจะต้องทำงานเยอะแยะไปหมดทั้งเรื่องสต็อกแล้วก็อะไรต่อมิอะไรเมื่อเราลงมือทำงานกันจริงๆ ผมต้องเอาแบร์นาร์ด์กับ
สเตฟานีมาทำงานนี้ด้วยเพราะไม่รู้จะทำยังไงกะพวกเขา 2 คนนี้มีงานทำแล้วก็จริงแต่ไม่ได้มากพอ ที่เอาเขามาไม่ใช่เพราะเห็นโครงการของคุณไม่สำคัญอะไรหรอกนะ ตรงกันข้ามเลยผมน่ะต้องพึ่งคุณมากแล้วก็หวังว่าคุณคงจะจัดการกับพวกเขาได้ ชี้แนะพวกเขาได้ หรือถ้าจำเป็นก็ทำไม่รู้ไม่ชี้เสียได้ พวกเขาจะได้มีอะไรทำมั่งŽ

มีอะไรทำมั่งงั้นเรอะŽ ผมร้อง พวกนี้กินเงินเดือนจากงบของโครงการผมหรือเปล่าŽ

ช็อง-มารีหัวเราะ


คุณนี่ตลกนะ ตามปกติถ้าใครทำงานไม่ได้เรื่องชักช้า คุณก็จะไล่เขาออกถูกมั้ย แต่ที่นี่คุณทำอย่างงั้นไม่ได้เพราะเขาจะไปฟ้อง แอ็งสเปคเตอร์ ดู ทราวายล์ หรือผู้ตรวจการการจ้างแรงงาน ถ้าลูกน้องคุณร้องเรียนขึ้นมาแล้วผู้ตรวจการบอกว่าคุณผิดคุณก็ต้องจ่ายค่าเสียหาย ไม่ยังงั้นสหภาพนัดหยุดงานแน่ๆ เลย มันก็แมร์ด์ เชเนราล .... ฉิบหายหนักน่ะซิมื้อนี้ แบร์นาร์ด์กับสเตฟานีทำงานมากับเราอย่างน้อยก็ 10 ปีแล้ว คุณรู้มั้ยว่าถ้าเราไล่เขาออกเราต้องจ่ายค่าเสียหายให้พวกเขามันจะบานเบิกเข้าไปตั้งเท่าไหร่ ต่อให้คนอื่นๆ ไม่ได้นัดหยุดงานน่ะนะ และถ้าเกิดคนของเราเกิดนัดหยุดงานขึ้นมาจริงๆ คิดซิว่าเนื้อมันจะออกกลิ่นยังไงเมื่อคนงานแกล้งปิดไฟตู้เย็นŽ

ผมไม่ได้แนะนำถึงขนาดให้ไล่เขาออกหรอกครับ เพียงแต่ .....Ž ผมจะพูดยังไงดีเขาจึงจะเข้าใจว่าให้เอาพวกนั้นไปซะ

บริกรกลับมาพร้อมอาหาร 2 จาน มีผักสลัดดูฉ่ำๆ กองสูงและขนมปังแผ่นบางหลายแผ่นมีเนยแข็งเยิ้มด้วยความร้อนอยู่ข้างบน ไม่เห็นมีเขาของแพะที่ตรงไหนเลย หรือเขาเอามาส่งผิดโต๊ะ แต่ผมจะกล้าบ่นได้ยังไง

คนเสิร์ฟวางจานลง อวยพรว่า บ็อง นับเปตีต์Ž แล้วก็หันหลังกลับไป

ช็อง-มารีทวงเฟรนช์ฟรายที่สั่งไป

เช เกอ เดอ แม็งส์ เมอซิเออร์ .... ผมมีแค่ 2 มือนะคู้น!Ž เขาย้อนให้ ถ้าผมเข้าใจถูกต้องก็คือ คนเสิร์ฟด่าให้แบบสุภาพว่าไปเอากะไอ้ตุ๊ดที่ไหนก็ไปเถอะไป๊

คนเสิร์ฟคนนี้เค้าเป็นอะไรของเค้าŽ ผมถามเมื่อหมอนั่นไปลับตาแล้ว ถ้าลูกน้องคุณเป็นยังงี้คุณจะไล่ออกมั้ยนี่ เขาไม่สุภาพเลยนะครับŽ

ไม่สุภาพแปลว่าอะไรŽ

อ๋อ ก็แปลว่าหยาบคายหรือถ่อยน่ะซิครับŽ

อ้อ ถ่อยนั่นเอง เข้าใจแล้ว ผมรู้จักคำนี้ เคยมีคนอังกฤษด่าผมว่าไอ้เศส ไอ้ถ่อยŽ ช็อง-มารียิ้มกว้าง พออกพอใจกับความทรงจำในอดีตที่เคยถูกคนอังกฤษด่า พวกคนเสิร์ฟจะยุ่งจนหัวหมุนเสมอช่วงอาหารกลางวัน แต่พวกเขาก็รู้นะว่าถ้าเราไม่พอใจบริการเราก็จะไม่ทิปŽ

ผมจะไม่วันจ้างบริกรถ่อยๆ แบบนี้มาทำงานในร้านน้ำชาแบบอังกฤษของผมเป็นอันขาด ผมนึกในใจ แม้จะยอมรับว่าหมอนี่ทำงานรวดเร็วคล่องแคล่วดีก็ตาม เร็วแบบไฮเปอร์น่ะ

และวันนี้เขาก็ต้องรีบร้อนกว่าปกติด้วยŽ ช็อง-มารีพูดต่อ ยิ้มแย้มอย่างมีเลศนัย แก้กระดาษห่อมีดกับส้อมออก

คนเสิร์ฟคนนี้หยาบคายกับเราอย่างเห็นว่าตัวเองเป็นต่อ ก็ลูกค้านั่งกินข้างถนนนี่นา จะเสิร์ฟเลวร้ายยังไงก็ได้ ตรงที่เรานั่งนั้นอยู่ห่างจากริมทางเท้าที่จอดรถเพียงหลาเดียว คนที่เดินผ่านไปมาจะถุยน้ำลายใส่จานอาหารของเราโดยไม่ต้องเอี้ยวตัวมาก็ยังได้ และถ้าช็อง-มารีใช้มีดปลายแหลมในมือของเขาพลั้งพลาดไปหน่อย เขาก็ผ่าตัดเอาลูกออกทางหน้าท้องให้แก่คนเดินถนนได้สบายมาก

แล้วเราค่อยวิจารณ์ทีมงานทีหลังเถอะŽ เจ้านายของผมบอก สักเดือนหน้าเป็นไง .... บ็อง นับเปตีต์นะŽ

บ็อง นับเปตีต์ครับ ...ขอให้อร่อยนะครับŽ ผมอวยพรตอบทั้งๆ ที่ตัวเองนั้นหมดอร่อยไปเรียบร้อยแล้ว

ผมกัดขนมปังกรอบๆ นั้นอย่างตั้งอกตั้งใจ แล้วความอร่อยก็พรั่งพรูกลับมาโดยพลัน ผมเข้าใจแล้วล่ะ แซฟเวร่อร์Ž นั้นก็คือเนยแข็งทำจากนมแพะ ไม่ใช่เอาแพะมาทำเป็นอาหารจานร้อน มันอร่อยมากเลย ร้อนและเป็นครีมเยิ้มอยู่บนขนมปังกรอบๆ ผักสลัดนั้นราดด้วยน้ำส้มจนโชกแล้วโรยวอลนัตป่นหยาบๆ พอตักเข้าปากน้ำสลัดก็ทำให้อร่อยจนน้ำลายสอ

ผมนั่งกินอาหารอยู่ที่ด้านนอกของร้านริมถนนในแสงแดดอุ่นของฤดูใบไม้ร่วง เอร็ดอร่อยกับรสชาติโดยไม่สนใจต่อรถราที่แล่นผ่านไปมาหรือเสียงร้องอุทานของคนที่เดินเข้ามาแล้วพบว่าไม่มีโต๊ะนั่ง ตึกสูงๆ ซึ่งมีรูปสลักเทวดาและสัตว์ในนวนิยายต่างๆ ตรงเท้าแขนของเฉลียงก็ไม่ได้ทำท่ามองหมิ่นลงมายังผมอย่างที่ผมรู้สึกในตอนแรกอีกแล้ว ร้านค้าซึ่งมีเสื้อผ้าหรูๆ แชมเปญขวดยักษ์ขนาด 3 ลิตร หรือตับบดใส่เห็ดทรัฟเฟิ้ลราคาแพงลิบลิ่วที่ตั้งโชว์ตรงหน้าต่างร้านแถวนั้นไม่ได้ดูแปลกแยกจากผมราวอยู่กันคนละโลกอีกต่อไป 2 - 3 วินาทีอันแสนวิเศษนั้นผมรู้สึกแว่บขึ้นมาว่าตัวเองกลมกลืนกับปารีสแล้วและเป็นอย่างดี

เรื่องอื่นๆ ของงานน่ะโอเคใช่มั้ยŽ เจ้านายของผมถาม ท่าทางเขาบอกชัดว่าอยากให้ผมตอบว่าใช่

ครับ ดีครับ มีปัญหานิดหน่อยนิดเดียวเองเรื่องนามบัตรของผมŽ ผมบอก ผมเพิ่งได้รับนามบัตรกล่องหนึ่งเมื่อเช้านี้

เป็นยังไงเรอะŽ

ผมตัดสินใจจะไม่พูดเรื่องที่นามบัตรนั้นพิมพ์ว่า พอล เวสต์เฉยๆ โดยไม่ใส่ตำแหน่งอะไรเลยทั้งๆ ที่ผมหวังว่าน่าจะใส่เสียหน่อย

คือยังงี้ครับ ในเมื่อเรายังไม่ได้ตกลงกันว่าจะใช้ชื่อชั่วคราวของโครงการว่ายังไง เราก็แค่ใส่โลโก้ของบริษัทแม่ไปก่อน คือวิย็อง ดีฟือซิย็อง ถูกไหมครับŽ

ใช่ แล้วไงŽ

แต่ว่าชื่อย่อของบริษัทนั้นอาจจะฟังไม่สะดุดอะไรในภาษาฝรั่งเศสเลย แต่วี.ดี. นี่จะทำให้คนอังกฤษเกิดอาการกินไม่ลงเลยนะครับ และซัพพลายเออร์ของเราส่วนใหญ่ก็เป็นคนอังกฤษเสียด้วยซิŽ

ช็อง-มารีทำหน้าไม่สบายใจ

แล้ววี.ดี. มันแปลว่าอะไรฮึŽ

ผมอธิบาย

เจ้านายหัวร่อก๊ากเสียจนสำลัก เศษขนมปังกระเด็นหวือมาติดที่ลำคอ เขาจิบเบียร์ ใช้กระดาษเช็ดมือเช็ดน้ำตา

ตอนที่ผมไปเยี่ยมบริษัทคุณที่ลอนดอน ไม่เห็นใครพูดเรื่องชื่อบริษัทผมเลยŽ

ไม่มีหรอก ผมนึก แต่เขากิ๊กกั๊กกันลับหลังทั้งนั้นแหละ

โชคดีนะที่คุณมาบอกผมเสียตอนนี้Ž ช็อง-มารีพูดต่อ เรากำลังจะขายเนื้อวัวให้อีกหลายประเทศ ผมจะได้รีบเปลี่ยนตัวย่อของบริษัท วี.ดี. เอ็กซพอร์เตอร์เสียŽ

โชคดีครับŽ ผมเห็นพ้องด้วย คุณว่าเราควรเลือกชื่อที่ฟังดูเป็นอังกฤษๆ หน่อยใส่นามบัตรไหมครับ อย่าง ที ไทม์ หรือ ที ฟอร์ ทู อะไรแบบนี้Ž


อือม์ม์ ... หรือชื่อผมเลือก มาย ที อิส ริช .... ผ้าขี้ริ้วห่อชา ดีมั้ยŽ

คราวนี้ผมเป็นฝ่ายสำลักจนเศษขนมปังกระเด็นบ้าง

บริกรเดินกลับมาแล้วสอดใบเสร็จลงใต้พวงเครื่องปรุง พูดอะไรแถมท้ายซึ่งผมฟังไม่ออกแล้วก็ผละจากไป


ช็อง-มารียิ้ม เช็ดปากด้วยกระดาษเช็ดปากของร้าน


ว่าแล้วไงŽ เขาพูด

อะไรหรือครับŽ

เจ้านายของผมอธิบายว่าบริกรต้องการเก็บเงินเสียเดี๋ยวนี้เลย เพราะเขากำลังจะสไตรค์อยู่เดี๋ยวนี้แล้ว เช่นเดียวกับบริกรซึ่งสังกัดสหภาพแรงงานทั้งหลายในปารีส บริกรเหล่านี้ส่วนมากจะสวมเสื้อแจ็คเก็ตเอวลอยสีดำ แล้วก็แปลกอยู่เหมือนกันที่เป็นผู้ชายแทบจะทั้งหมด

เหตุผลที่บริกรสไตรค์ในระหว่างลูกค้ากำลังกินอาหารกลางวันก็เพื่อให้ลำบากประดักประเดิดเล่น แต่เหตุผลที่แท้จริงของการนัดหยุดงานนี้เกิดจากร้านอาหารฝรั่งเศสจะบวกค่าบริการ 15% แทบทั้งนั้น เพราะคนเสิร์ฟจะอยู่ได้ก็เพราะเงินค่าทิปและค่าบริการนี้ แต่พอเปลี่ยนไปใช้ค่าเงินยูโร ค่าทิปตามร้านอาหารที่บริกรได้รับกลับน้อยลง ก่อนใช้
ยูโรลูกค้ามักทิปด้วยธนบัตร 10 ฟรังค์ แต่บัดนี้ลูกค้าจำนวนมากจะทิ้งธนบัตร 1 ยูโรเอาไว้ให้คนเสิร์ฟซึ่งมีค่าเพียง 6.5 ฟรังค์ฝรั่งเศสเท่านั้นเอง


บริกรตามร้านกาแฟและร้านกาแฟที่ขายอาหารจึงสไตรค์ด้วยเหตุนี้

คนเสิร์ฟของเราเดินกลับมา ตามองหาเงินทิปของตัว

เรายังกินไม่เสร็จเลยŽ ช็อง-มารีอุทธรณ์ ทำท่าโศกเศร้า เราอยากกินของหวานและดื่มกาแฟด้วยนะŽ

คนเสิร์ฟพูดอะไรบางอย่าง มีคำว่าอ็อง แกรฟ ...สไตรค์ นะครับรวมอยู่ด้วย

ช็อง-มารียกไหล่อย่างรุนแรงที่สุดที่ผมเคยเห็นมา รุนแรงกว่าไอ้บ้าคนขายในร้านอุปกรณ์อิเลคโทรนิคส์เป็นไหนๆ ทั้งไหล่ทั้งช่วงแขนแล้วก็กระดูกซี่โครงของเขายกลอยสูงขึ้นแล้วก็ทิ้งฮวบลงมาแบบกูไม่สนโว้ย

ไม่ใช่ปัญหาของผมนี่หว่าŽ เขาบอก พูดตามแบบฉบับของคนปารีสเปี๊ยบทีเดียว ท่าทางนั้นเหมือนกับจะท้าถามว่าเอ็งสไตรค์ยังไงของเอ็งวะ ทีเสิร์ฟละไม่เสิร์ฟแต่ทีเก็บเงินละจะเก็บ

คนเสิร์ฟจนปัญญาไม่รู้จะตอบโต้ยังไงให้หลักแหลม จึงได้แต่คำรามในลำคอและมองเจ้านายของผมอย่างประเมินกำลัง

โอเค คุณจะเอาของหวานอะไรล่ะŽ เขาสาธยายรายชื่อเร็วกว่าสปีดของเครื่องบินคอนคอร์ดเสียอีก ผมฟังทันแค่ แครม บรูเล่ž กับ มูสส์ โอ โชโกล่าต์ž เท่านั้นเอง ดังนั้นจึงรีบเลือกอย่างหลังโดยพลัน แต่ช็อง-มารีเลือกทาร์ต คนเสิร์ฟมองเราอย่างประสงค์ร้ายแล้วจึงสะบัดหน้าไป

เอต์ เดอซ์ กาเฟ่ ..... แล้วก็กาแฟ 2 ที่ด้วยนะŽ เจ้านายตะโกนตามหลังไป


เราได้สิ่งที่สั่งใน 20 วินาทีถัดมา บริกรได้รับเงินค่าอาหารพร้อมทิป ธนบัตรใบละ 1 ยูโรน่ะซิจะอะไรเสียอีก ลูกค้าโต๊ะอื่นพยายามจะฟัดกับคนเสิร์ฟแบบช็อง-มารีบ้าง แต่หมอนั่นตะเพิดเอาหรือไม่ก็ทำเป็นไม่ได้ยินเสีย


ผมได้บทเรียนชีวิตบทสำคัญเลยล่ะว่าไม่จำเป็นเลยที่จะต้องเอาอกเอาใจให้ใครๆ ชอบขี้หน้าเรา นั่นมันเป็นแบบอังกฤษ ถ้าเป็นแบบปารีสล่ะก็ให้พวกเขาเห็นแบบสุดๆ ไปเลยว่าเอ็งจะคิดยังไงข้าก็ไม่สนหรอกโว้ย แล้วพวกเขาก็จะเอาสิ่งซึ่งคุณต้องการมาให้โดยดีเลย ผมทำผิดแบบมาตั้งนาน มัวแต่ประจบเอาใจคนอื่นอยู่นั่นแหละ ถ้าคุณยิ้มแย้มดีงามต่อใครๆ มากไปพวกเขาก็จะหาว่าคุณปัญญาอ่อนนะขอบอก

เพราะฉะนั้นถ้าผมจะขจัดลูกทีมที่ผมไม่ถูกใจผมก็ต้องฟาดฟันลูกเดียว

แต่ปัญหาในการฟาดฟันใครๆ นั่นก็คือพวกเขาแสนจะสุภาพต่อคุณ นี่ซิจะทำยังไงดี แบร์นาร์ด์กับมาร์คนั้นเข้ามาจับมือกับผมทุกครั้งที่พบกันเป็นครั้งแรกในแต่ละวัน พวกเขาจะทักทาย บ็อง ชูร์ ทุกเช้าและก็จะพูดว่า ซาวะ ... สบายดีหรือครับ พอจะจากกันพวกเขาก็จะพูดว่า 
บ็อง ชูร์เน่ .... ขอให้มีความสุขตลอดวันนะครับ ถ้าเป็นตอนบ่าย 2 คนนั่นก็จะบอกว่า บ็อนน์ นับแปรมีดี หรือถ้าเป็นบ่ายใกล้เย็นก็จะบอกว่า บอนน์ แฟ็ง นับแปรมีดี ขอให้มีความสุขตลอดเย็นนี้นะครับ ถ้าเราเพิ่งพบกันเป็นครั้งแรกราวๆ 5 โมงเย็นพวกเขาก็จะพูดว่า บ็อง ซัวร์ แทน 
บ็อง ชูร์ และถ้าเราฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งกำลังจะกลับบ้าน เราก็จะอวยชัยให้พรกันก่อนจากลาว่า บอนน์ ซัวเร่ ขอให้มีความสุขในค่ำนี้ นี่ขนาดว่ายังไม่ได้นับ บ็อง วีคเอนด์ ที่พูดตอนเลิกงานวันศุกร์และ บอนน์ เซอแมน ขอให้มีความสุขตลอดสัปดาห์นี้

แค่คำทักทายกันวันหนึ่งๆ ก็หมดเวลาเสียแล้วที่จะพูดกันเรื่องรายงานที่ให้พวกเขาไปอ่าน หรือปรึกษางานตัดสินใจเรื่องโน้นเรื่องนี้

ดังนั้นผมจึงได้นำดีไซน์ขั้นสุดท้ายมาให้ทีมงานดูเสียเลย พวกเขาจะได้รู้เสียทีว่าเวลาสบายๆ น่ะได้สิ้นสุดลงแล้ว

เช้าวันหนึ่งผมก็ไปพบเจ้าหน้าที่แผนกบุคคลเพื่อจะจัดการกับนามบัตรเสียใหม่ ให้พิมพ์ชื่อผมให้ถูกต้องและให้พิมพ์ว่าทีไทม์อันเป็นชื่อโครงการ แทนที่จะพิมพ์ชื่อย่อของบริษัทซึ่งในภาษาอังกฤษนั้นแปลว่ากามโรค

คริสตีนไม่ได้รับอนุญาตให้สั่งพิมพ์นามบัตรให้ใครๆ ตามชอบ หล่อนบอกผมยังงั้น ดังนั้นผมจึงต้องไปเจรจากับแผนกบุคคลเอาเอง

ผมหาแผนกบุคคลจนเจอ แล้วก็เคาะประตูกระจกฝ้า

อ็องเทรซ์Ž เป็นเสียงอ้อนๆ ของผู้หญิง

ในห้องนั้นผมพบมารีอานน์สาวผมยุ่งพนักงานต้อนรับนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานว่างๆ ซึ่งบนโต๊ะไม่มีอะไรนอกจากคอมพิวเตอร์กับแจกันปักดอกอะไรเหี่ยวๆ หน้าตาคล้ายไวโอเล็ต

โอ๊ะ! วู แซ็ต อูแม็ง เรอซอร์ซ โอซิ ? .... อ้าว! คุณก็ทำแผนกบุคคลด้วยเรอะŽ ผมถาม

น็อง, เชอ ซุย เรเซปซิย็องนิสต์ โอซิ .... เปล่า ฉันเป็นพนักงานต้อนรับด้วยต่างหากล่ะŽ มารีอานน์พูดช้าๆ แต่เสียงโกรธต่อไปว่าหล่อนเป็นพนักงานต้อนรับแค่ 9-11 น. ในช่วงเช้าและช่วงบ่ายอีกหน่อยเดียวเท่านั้น สรุปแล้วก็คือหล่อนไม่พอใจนั่นเองว่าทำไมคนมีความรู้เรื่องการบริการบุคคลอย่างหล่อนจึงต้องไปทำงานเป็นพนักงานต้อนรับด้วย


ฟังมารีอานน์บ่นยกแรกจบผมก็ฟังโดยเลิกแปล แว่วๆ ว่าหล่อนบ่นต่อไปเรื่องความน่าละอายและความรู้สึกเหลือทนอะไรๆ ทำนองนั้น เป็นเสียงบ่นแบบคร่ำครวญยาวเยิ่นเย้อเหมือนร้องเพลง คล้ายๆ ซิมโฟนี่ อิน บี มอร์นเนอร์*

แบบนี้ทำมั้ยถึงได้ไม่ไปทำงานกับบริษัทที่ต้องการคนเอาไว้จับผิดพนักงานแบบเต็มเวลามั่งนะ ผมนึกในใจ แต่ก็รู้ว่าถ้าขืนพูดออกไปก็คงไม่ได้นามบัตรเร็วแน่ๆ

ผมเขียนชื่อนามสกุลและคำว่าทีไทม์แบบอักษรตัวใหญ่ใส่ลงในกระดาษให้หล่อน

นามบัตรคงไม่เสร็จก่อนปลายสัปดาห์หน้าหรอกนะคะŽ มารีอานน์บอก

สัปดาห์หน้าเชียวหรือŽ ผมคราง

ปลายสัปดาห์หน้าŽ หล่อนเน้น

โอเค วันศุกร์ผมจะมารับŽ

คอยจนกระทั่งถึงวันจันทร์หน้าก่อนแล้วค่อยมาถามนะคะจะได้ชัวร์ๆŽ มารีอานน์บอก ท่าทางเบิกบานใจกับความไร้ประสิทธิภาพนี้มาก

นับว่าประสบผลสำเร็จไปบางส่วนแล้วละ อีก 10 วันผมก็จะได้ดูปรู๊ฟนามบัตร ผมจะต้องชนะศึกเรื่องโลโก้บริษัทให้ได้ซินะ อย่ามาล้อเล่นกับคนอังกฤษนะเฟ้ย!

ปฏิบัติการบีบบังคับให้คนเคารพนับถือที่ผมกำลังลงมือทำอยู่นี้ รายชื่อถัดไปที่ผมจะต้องจัดการก็คือคริสตีน
เช้าวันรุ่งขึ้นผมไปถึงบริษัทแต่เช้าเพราะคริสตีนเป็นคนไปเช้าเสมอ ผมเดินองอาจเข้าไปห้องทำงานของหล่อน วางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะแล้ว
ชโงกหน้าเข้าไปจูบหล่อนจุ๊บหนึ่งที่ริมฝีปาก ไม่ได้รุนแรงแบบการแท็คของนักรักบี้หรอก แต่ก็โยกตัวจูบจุ๊บเข้าให้อย่างหนีไม่พ้นเหมือนเต้นแทงโก้

แต่มันก็เหมือนใครไปปลุกผีดิบแฟรงเคนสไตน์ให้คืนชีพ ลิ้นของหล่อนฉกตวัดไปทั่วปากผมราวนิ้วมือหมอฟัน นี่ละการจูบแบบฝรั่งเศสแท้ๆ ละ คริสตีนหายใจกระเส่าไปทีเดียว

เวียงส์ ....... มานี่เถอะŽ หล่อนบอก ลากข้อมือผมลิ่วไปตามช่องทางเดินเข้าไปในห้องน้ำผู้หญิง

หล่อนล็อคประตู เรากอดรัดฟัดเหวี่ยงกันรุนแรง ลิ้นฉวัดเฉวียน

ให้ตายเถอะ ทำมั้ยไม่ได้พกถุงยางอนามัยติดกระเป๋ามาด้วยวะ ผมด่าตัวเอง คริสตีนผละออกห่าง ประคองใบหน้าผมไว้ทั้ง 2 มือ

โอŽ หล่อนจูบผมอีกที่ปากอย่างรุนแรงก่อนจะถอยหลังไปก้าวหนึ่ง สีหน้าบอกความเสียใจ เสียใจเรื่องอะไรฮึ ผมนึกสงสัย เรายังไม่ได้ทำมิดีมิร้ายซักหน่อย

มีอะไรเหรอŽ ผมถาม

เราต้องหยุดแค่นี้Ž

ทำไมล่ะŽ

เช อัง เปอตีต์ ตามีŽ หล่อนบอก

มีเพื่อนตัวเล็กๆ เหรอ อะไรน่ะ ผมงง เป็นคำเรียกอีหนูแบบที่ผู้หญิงเรียกเหมือนผู้ชายเรียกของเค้าว่าไอ้หนูเหรอ

พอเห็นผมงงคริสตีนก็บอกว่า ฉันมีคู่หมั้นแล้วน่ะค่ะŽ

ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรเลย ผมไม่ใช่คนขี้หึงซักหน่อย ทำต่อไปเท้อะ! ผมอยากจะบอกออกไปยังงั้นแต่พูดเป็นภาษาฝรั่งเศสไม่เป็น ผมก็เลยเลือกวิธีก้าวเข้าไปหาหล่อนแทน

น็อง ซา เนอ วา ปาส์ ....... ไม่ได้นะคะŽ หล่อนพูด ท่าทางเสียอกเสียใจ ยกมือขึ้นทำท่าเหมือนจะผลักอกผม

นี่มันฟอลี่ .... เหลวไหล หล่อนอธิบาย หล่อนอายุ 25 แล้ว และอยากจะแต่งงานมีลูกมีเต้า คู่หมั้นของหล่อนเป็นคนดี หล่อนไม่อยากจะเสียเขาไปเพราะมีอะไรๆ กับ อ็องเกลส์ .... คนอังกฤษ ซึ่งจะมาอยู่ปารีสแค่ปีเดียว

เมส์ .... แต่ว่าŽ ผมพยายามยกเหตุผลมาอ้างให้ฟังดูเข้าท่ากว่า เชื่อเถอะน่ะว่าการมีเซ็กซ์กับคนอังกฤษนี้ดเดียวนั้นจะไม่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับคู่หมั้นพังหรอกนะŽ หรือ อย่ากลัวเลย ผมไม่บอกเค้าหรอกŽ

เมส์ ปูกัว ...... แต่ทำไมเหรอŽ ในที่สุดผมก็ถามขึ้น

คริสตีนมองผมด้วยท่าทางที่น่าจูบที่สุดแล้วจึงพูดว่า

เซ เตต์ อูน แอร์เรอร์Ž หล่อนบอก มันเป็นความผิดพลาดอย่างที่สุดเลย โปรดยกโทษให้หล่อนด้วยเถิด แล้วก็ขอบคุณนะคะŽ หล่อนแถมท้าย

แมร์ซี ปูกัวŽ ผมถาม ขอบคุณผมเรื่องอะไรน่ะ

ขอบคุณที่คุณเป็นอังกริ๊ดอังกฤษ เป็นสุภาพบุรุษเสียมิมีล่ะ คุณปล่อยให้ฉันจูบคุณโดยไม่ได้ ....Ž

โอ๊ย ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษอะไรร้อก ผมอยากจะบอกหล่อนออกไปยังงั้น ถ้าคำว่าสุภาพบุรุษของหล่อนหมายความว่าผมไม่ได้อยากนอนกับหล่อนซะเดี๋ยวนี้เลยน่ะนะ คำว่าสุภาพบุรุษอังกฤษในความหมายของผมนั้นก็คือเด็กวัยรุ่นที่อดใจไม่มีอะไรกับสาวจนกว่าจะโตเป็นหนุ่มมีขนที่หัวหน่าวเรียบร้อยเสียก่อน แบบนั้นแหละถึงจะเรียกว่าสุภาพบุรุษอังกฤษ 
คริสตีนไม่รู้หรอกว่าคนอังกฤษเดี๋ยวนี้ไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษแบบพระเอกนวนิยายของเจน ออสเตนอีกต่อไปแล้ว พระเอกยุคนั้นต้องรอผู้หญิงยอมไปเดินเล่นในป่าโปร่งด้วยเสียก่อนจึงจะบอกตัวเองได้ว่าเออ สาวเค้ามีใจกะตูนะ

อังกฤษสมัยนี้ไม่ได้เป็นยังงั้นแล้ว ขนาดเจ้าหญิงไดยังไปยืนพิงต้นไม้ทำอะไรๆ กับครูสอนขี่ม้าเลยจริงมั้ย เชื่อเถอะว่าไม่มีอะไรที่เป็นสุภาพบุรุษอยู่ในสมองผมเลย ..... ในกกน.ก็ไม่มีเหมือนกัน

ปาร์ด็อนน์-มัว ม็อง อิงลิชแมน ...... ต้องขอโทษแล้วนะคะคุณอังกฤษของชั้นŽ คริสตีนพูดอย่างรักใคร่แล้วก็รีบร้อนจากไปโดยเร็ว ทิ้งให้ผมยืนเป็นบ้าอยู่ในห้องน้ำหญิงเพียงคนเดียวกับไอ้ดึ๋งที่ไม่ได้ใช้งานอีกตัวหนึ่ง ไปตายหงส์ตายห่านที่ไหนก็ไปเถอะไอ้มิสเตอร์ดาร์ซี่*Ž ผมด่าขึ้นไปยังเพดานห้องน้ำ ไปตายหงส์ตายห่านที่ไหนก็ไปเลยไป๊ไอ้คุณฮิวจ์
แกรนท์ เพราะสุภาพบุรุษแสนสาหัสอย่างพวกมึงนี่แหละพวกกูถึงได้อดแด .. กันไปหมดŽ

แต่อย่างไรก็ตาม อย่างน้อยที่สุดการสไตรค์ของคนเสิร์ฟก็ทำให้ผมป๊อปปูล่าร์ขึ้นมานิดหน่อย

หลังจากความอลเวงเมื่อร้านกาแฟสไตรค์ครึ่งวันในวันแรกซึ่งพวกเจ้าของร้านโดนด่ายับแล้ว ร้านบราซเซอรีหรือร้านกาแฟซึ่งขายอาหารด้วยก็ตกลงใจจ้างพนักงานชั่วคราวมาทำงานแทน

พวกลูกค้าได้รับบริการจากเด็กนักศึกษาหน้าตาน่าเอ็นดูแต่ไร้ความสามารถเสียจนเบื่อ พวกนี้ยอมมาทำงานค่าจ้างถูกที่เคาเตอร์ฟาสต์ฟู้ดก็เพื่อจะได้ทิปงามๆ

คราวนี้แทนที่พวกลูกค้าจะได้เจอะเจอคนเสิร์ฟที่สวมแจ็คเก็ตสีดำเอวลอยท่าทางอารมณ์เสียตลอดเวลา ก็จะเจอคนเสิร์ฟที่ยิ้มแย้มทำท่าทางเหมือนอเมลี ปูแล็ง*หรือไม่ก็คนเสิร์ฟจากประเทศในอเมริกาใต้
หล่อสุด

คนเสิร์ฟพวกนี้ไม่รู้จักอาหารอะไรซักอย่าง ทำจานแตกเพล้งอยู่เรื่อยๆ แล้วก็ส่งบิลผิดโต๊ะอยู่เป็นประจำ ก็เหมือนในอังกฤษนั่นแหละ บ้านผมนั้นเชื่อกันว่างานบริกรตามร้านอาหารเป็นงานชั่วคราวสำหรับคนที่มีความสามารถไม่ถึงขั้นที่จะทำงานประเภทอื่น

แต่คนเสิร์ฟสาวๆ สวยๆ ก็ดูแล้วฉ่ำใจดี เหมือนดูแต่หนังที่อินกริด เบิร์กแมนแสดงมาเนิ่นนาน แล้วก็พบว่าหนังตลกหัวเราะกันดิ้นแบบมอนตี้ไพทอน** ก็มีด้วยเนอะ

พวกคนเสิร์ฟหน้าใหม่พวกนี้ดีอกดีใจที่จะได้พูดอังกฤษเมื่อพบว่าผมพูดฝรั่งเศสตะกุกตะกักเพียงไร ถึงแม้ผมจะอยากฝึกพูดฝรั่งเศสแต่ผมก็อดดีใจไม่ได้ที่พบว่าพวกเขาชอบพูดคุยกับผม มี 2-3 คนให้เบอร์โทรผมด้วยนะ ผู้หญิงซิ โธ่!

หลายสัปดาห์หลังจากที่เห็นพวกลูกจ้างชั่วคราวพวกนี้โกยเงินทิปเป็นกระตั๊ก คนเสิร์ฟตัวจริงที่สไตรค์ก็ชักตกใจว่าชิ้บ .... บ .... ละกู แล้วเสื้อแจ๊คเก็ตเอวลอยสีดำก็พรึ่บกลับมาอีกครั้ง พวกเขาจะโฉบไปตามโต๊ะต่างๆ อย่างกระฉับกระเฉงรวดเร็วกว่าเดิม ชีวิตคืนเข้าสู่สภาพปกติอีกครั้งหนึ่งแล้วอะไรๆ ในปารีสก็เป็นอย่างที่เคยเป็นต่อไป

ไม่มีอะไรแม้แต่การสไตรค์จะผลักเมืองหลวงของฝรั่งเศสให้เหออกไปจากทางโคจรได้นาน

ฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้อูฐหลังหักก็คือเรื่องนามบัตร

สัปดาห์สุดท้ายของเดือนกันยายนซึ่งช้ากว่ากำหนดไปหลายวันเต็มที มารีอานน์ก็ทำท่าอารมณ์เสียเอากล่องนามบัตรมาส่งให้ผม

ผมมองผ่านกล่องพลาสติกใสลงไปยังนามบัตรในนั้น ชื่อของผมสะกดถูก ดี

ตรงที่เคยเป็นชื่อย่อของบริษัทวี.ดี. มีคำว่า มาย ที อิส ริช ..... ผ้าขี้ริ้วห่อชา

มาย ที อิส ริช .... ผ้าขี้ริ้วห่อชา! จะบ้าเรอะไง

มารีอานน์กรายเข้ามาใกล้ จะดูว่าผมมีปฏิกิริยายังไงแล้วก็เอาไปนินทานั่นเองแหละ

แมร์ ซี ..... ขอบใจŽ ผมบอก ทำเก๊กเหมือนนายทหารอังกฤษที่รับปืนพกมาจากนายสิบเพื่อจ่อขมับระเบิดขมองตัวเองซะ แทนที่จะยอมจำนนต่อข้าศึกให้เสียเกียรติ

ผมกะจังหวะที่มารีอานน์จะต้องจ้องเขม็งอยู่
แล้วก็หย่อนนามบัตรทั้งกล่องลงตะกร้าทิ้งผงอย่างสง่างามมาดแมนที่สุด
[มีต่อในเล่ม]


Copyright © 2009 by Freeformbooks, Lomdee Co.,Ltd. All rights reserved.
© สงวนลิขสิทธิ์โดยฟรีฟอร์มสำนักพิมพ์ ในนามบริษัท ลมดี จำกัด ห้ามนำส่วนหนึ่งส่วนใดของหนังสือเล่มนี้ไปลอกเลียน ทำสำเนา ถ่ายเอกสาร หรือนำไปเผยแพร่ในอินเตอร์เน็ต หรือสื่อชนิดอื่นๆ ไม่ว่าในรูปแบบใด นอกจากจะได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรเท่านั้น

Merde Actually
แมร์ด แอคชวลลี่

: ทุกหัวใจมีแมร์ด
วลัยภรณ์ นาคพันธุ์ : แปล
มนันยา : คำนิยม

หลังจากที่พอลได้เปิดร้านน้ำชาอังกฤษในฝรั่งเศสสมดังความตั้งใจ แต่พอลก็ยังมีคำถามมากมายเกี่ยวกับฝรั่งเศสที่ต้องการคำตอบ เช่นว่า อะไรที่จะทำให้ตำรวจในฝรั่งเศสกลัวที่สุด? ทำไมจึงไม่มีการเตือนบนชายหาดเปลือยกาย, การนอนกับเมียของเจ้านายผิดหรือเปล่า? และที่สำคัญพอลยังคงตามหาสาวฝรั่งเศสที่สมบูรณ์แบบ แต่พอลจะเจอรักแท้ไหม หรือจะจบลงบนกองแมร์ด? การผจญภัยครั้งใหม่ของพอลที่ยังคงสร้างปัญหาระหว่างประเทศแบบสุดฮาอีกเช่นเคย (ราคาปก 325 บาท)



Talk to the Snail
ทอล์ค ทู เดอะ สเนล

: กฎแห่งแมร์ด
อธิชา มัญชุนากร กาบูล็อง : แปล

ทำอย่างไรถึงจะได้รับการบริการดีๆ ในภัตตาคารฝรั่งเศส, เรียนรู้การวางตัวแบบสุภาพและหยาบคายสุดๆ ในเวลาเดียวกัน ค้นพบภาษารัก เซ็กส์ และการสูบบุหรี่ (ไม่จำเป็นต้องเรียงตามลำดับ), วลีที่สำคัญและขำขันฝรั่งเศ๊ส ฝรั่งเศสที่นำมาใช้ได้ในทุกสถานการณ์ พร้อมตัวอย่างไหวพริบเล็กๆน้อยๆที่ใช้ได้ในชีวิตจริง ฯลฯ ทั้งหมดรวมอยู่แล้วในหนังสือเล่มนี้ เหมาะกับคนที่สนใจฝรั่งเศส อยากไปฝรั่งเศส หรือคนที่กลัวทุกอย่างเกี่ยวกับฝรั่งเศส ก็ห้ามพลาดเล่มนี้อย่างเด็ดขาด! (ราคาปก 325 บาท)